книжевен (прид.) - историчар (имн.)

Насловите преку кои другите го чувствуваат и го доживуваат Твојот неоспорен писателски статус безмалку никогаш не се оние теоретско-есеистички (твојата книга Пријатели, на пример!) туку се, секогаш и без исклучок, само оние белетристички: Татковите книги, Времето на козите, Атеистички музеј...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Вие сте истовремено прозаист, драматичар, книжевен историчар, лингвист, критичар, теоретичар, издавач, функционер, рецензент, а всушност сте на работ на функционална неписменост.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Колку и да се застапуваме за апсолутната рамноправност на сите видови книжевен дискурс, сите сме свесни дека сепак, сепак! ниту еден теоретичар, есеист, книжевен историчар или толкувач, херменевтичар не го ужива сосема истиот книжевен статус (за аурата и да не зборуваме!) кој на таканаречените вистински писатели им припаѓа по автоматизам (by default).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Издвојувам само една напомена на Цајтблом за недовербата спрема собирот на овие „умни и стручни”, но духовно мошне неодговорни луѓе: „Откаде недовербата спрема професорот Георг Фоглер, книжевен историчар, кој има напишано една бележита историја на германската литература од стојалиште на племенска припадност, во којашто писателот, значи, не се обработува и вреднува непосредно како писател и универзално образован дух, туку како со крв и предел врзан неизвештачен продукт на оној реален, конкретен, специфичен агол од каде што потекнал, за когошто сведочи и којшто сведочи за него?
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тешко дека овие музи со очила како што некогаш (одамна) ги нарекол луцидниот Ролан Барт (Roland Barthes), би можеле да се споредуваат со вистинските писатели оние што ја пишуваат таканаречената убава литература (belles-lettres).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)