Овдека, пак, на почетокот на источниот лак, кој се издига над Алилово, кој е свртен навнатре и кој се вика Зајачки Рид, гледано однадвор, пак од север, од североисток или од северозапад, над пазена дабова шума од неколку декари, се издига едно од памтивек исушено дрво.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
2. Натаму од Неделска Вода, околу наоколу по должината на целиот гребен на Потковица, некаде и на падините, под осамена оскруша, под осамен глог, или под осамен џбун од диви рози, сѐ до нејзиниот крај, односно сѐ до почетокот на источниот лак, се таат Средочна Вода, Топла Вода, Киселец и многу други знаменити или безимени води кои служат за поило на луѓето, на добитокот и дивината.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Поради тоа и поради што е отворена спрема север, најзините жители имаат лажен впечаток дека кај нив порано изгрева и подоцна зајдува сонцето, но и дека поради студените северни ветришта, е многу, многу постудено од, на пример, во Тополчани и Тројкристи, кои лежат на надворешните, јужните, односно југозападните падини на Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ако човек за нејзин почеток го одреди почетокот на западниот лак, зашто може и поинаку да постапи: за почеток на Потковицата да го одреди почетокот на источниот лак, па одејќи околку наоколу и само по сртовите да стигне до Долга Чашма.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Врвот е гол, безводен и конусовиден.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Се спушта во малечка заветрина, Јасики, и искачувајќи се по јужните падини на Зајачки Рид испливува горе на ридот и по него се протегнува сѐ до Алилово, односно сѐ до крајот на источниот лак на Потковицата, односно сѐ до конечниот крај на целата Потковица.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Уште повеќе и за тоа што леташе ниско, над самиот гребен на источниот лак.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Таму, пак, каде што се зглобуваат јужниот и источниот лак, за уште петстотини до шестотини метра над сртот на Потковицата, почнувајќи рамно од него, како некаков глужд, кој настанал поради тектонски шинувања, се извишува Чауле.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Во заветрината, во најбујното, жуборат Виданови Извори.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Спуштајќи се право прудолу од Чауле и рамно по средината негова, по добро натратено патче, го разгазиле овчарите и сите желници кои од Потковицата се искачуваат на врвот за оттаму да ја гледаат околната, во заветрината што ја сочинуваат јужниот и источниот лак, длабоко во шумата, човек ќе наиде на густиж од диви рози, капини и бршлан.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Од почетокот на западниот лак, околу наоколу долж целата Потковица, по средината на падините, само прескокнувајќи го Станковски Рид, кој е наполно гол, населен, и кој е средиштен дел на источниот лак, се протегнува, сè до Зајачки Рид, односно сè до Алилово, амфитеатрално распоредена, некогаш пазена и грижливо одгледувана, сега сосема запустена, дабова гора, овде-онде прошарана со дренови дрвја, диви рози, глогови, диви круши и диви јаболкници.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Од трите страни, од горната, источната, од јужната, од кај Молитвена Вода, и од северната, од кај Станкоски Рид, заграден е со шума, а само од долната, од западната, од кај Драмчески Ливади, сосема е отворен и пристапен.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Слично на кривоног, заокруглен, измазнет и севезден весел продавч на бои: во пролет зелени, во лето пепелави, во есен бакарноцрвени и во зима бели, ридот истрчува од шумата и продолжува да трча право прудолу и право спрема дното на Потковицата, сѐ додека не се израмни со него.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Излегувајќи од заветрината на Молитвена Вода и одејќи во источен правец, по средината на падините на источниот лак и низ шумата и по друг, од населбата во Потковицата преку Зедница и низ Драмчески Ливади.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Црн Камен е мал, мазен, заокрулен, црн рид, (веројатно таков, црн, е поради составот на каменот, гранит чиј состав содржи повеќе железо) кој уште од сртот на источниот лак се слизнува во Драмчески Ливади.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Аеропланот брзо ја прелета населбата и таму, кај Молитвена Вода, се откина нешто од него и тапо акна во ридиштата.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Бегајќи по источниот лак и спуштајќи се низ неговите надворешни падини, низ полето, по доловите и суводолиците, стигнуваа во мариовските планини.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Спуштајќи се прудолу по падините со себе ја исполнуваа Драмчејци, мала и осојничава заветрина, потоа искачувајќи се, по северните падини на Црн Камен, полека и скалесто, го досегнува сртот на источниот лак и продолжувајќи по него во северна насока во расчекор го фаќа Станкоски Рид.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Над густижот се разгранува див орев, на неговите гранки и на капините наоколу скапува разна облека, машка и женска, и според везот празнична, а внатре, во густижот, во една спила, се таи, во усама, Молитвена Вода. спилата целата е исчадена и искапана со восок, а од кладенецот, место бразда, прудолу низ шумата и низ полето, спрема наслебата во Потковицата, води добро разгазено патче.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Источниот лак на Потковицата понизок е од западниот и јужниот па изгледа како целата Потковица да е навалена натаму, накај изгрејсонце.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Или, пак, бегајќи по сртот на јужниот и западниот лак и спуштаќи се низ нивните падини, преку блатата и мртвиците и преку Црна стигнуваа во Железнец, или пак, во крушовските планини.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)