Имено, во април 2005, странките меѓусебе склучија Вонсудска спогодба бр. 7001/471 за исплата на вкупниот досуден долг на пет месечни рати, секоја од по околу 70.000 МКД (1.145 ЕУР) – со што, Марковски, до септември 2005, конечно беше целосно исплатен.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
Тој – кој и самиот има организирано работнички штрајкови – вели дека доколку во иднина повторно би се случило прекршување на работничко право, пак би го одбрал истиот пат како и тогаш. ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
По долго слушање на гргорот од стерната, тој неразбирлив јазик на утробата на земјата, татко ми забрзано се враќаше по истиот пат.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Всушност тоа е истиот пат што човек го изминал низ животот на еден човек во еден час, еден ден или една недела да е снимен на лента така што секој квадрат да е сликан на секоја секунда.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Затоа, кога ќе се стаса на појдовната станица, во источниот дел, пак се минува истиот пат на контрола.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Или пак по ист пат, од една работна маса, се создава голема маса за работни конференции.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Зар Јас што го поништувам овој свет со збор а не со рака што му ги лупам лушпите - факти му ги симнувам тешките панцири и гуњи на лагата балдахините божески и кралски на суетата зар Јас заслужувам таква бедна казна: да застанам унижен ко Адам пред крстосницата на прогонството и окован во прангите на измамата со тешката иднина на грб со прекор од поколенијата од моето семе што треба да се родат пак по истиот пат да тргнам? 88 okno.mk Крст-о-пат Колку сме сметени кога пред крстопат доаѓаме без знак.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Жими вера, кажете кој сет, донесете мене нив овдека, бркајте вие работата. Инаку сите под нож ќе клавам.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Само на селото никаков ќедер! — строго му заповеда бимбашијата и тргна пред аскерот, разделувајќи се со витолишкиот јузбашија, кој по истиот пат се врати назад во Витолиште и му ја соопшти пријатната новина на стариот мудур Арслан беј.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
И беловодичани тргнаа назад по истиот пат по кој го доведоа Ѓорчета вчера вечер.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Сулочауш стана утредента и го викна коџабашијата: — Ајде, коџабаши, да одиме да покажам каде сет арамиите, да видиш и да закопаш, да не плашиш веќе од Толе Паша, — и тргнаа само двајцата.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Арслан се врати по истиот пат на сретселото и им се обрна за последен пат и на селаните и на врзаните: — Е, што велите вие сега?
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Така слободно, ноќта, по сражението, се извлечкаа четите по сртот на Селечка и останаа да денуваат на Ливада, на синорот Беловодица, — Плетвар — Лениште — Кокре, токму крај она кладенче каде што пред година Шаќир му го доведе Толе Паша на Петрета Ацев.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Кога би го имал металното зрно страв што фазанот го носи на врвот од клунот додека се обидува возбудените женки качени на танки но брзи нозе да ги преведе преку поспаната шумска патека што бавно води кон самиот врв на брдото не ќе го досегнев никогаш оној игрив чекор на старчето што својата мудрост и стрпливост по истиот пат ги пренесува.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Големата Мечка ја гледам Како слегува од длабочините на Северот По истиот пат по кој слегувала и во времето на походите на Александар Велики Барам некаква смисла во мистеријата што ни нуди непроменливост на виденијата, а груба минливост на толпите набљудувачи.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
А заедно сме, оти по еден ист пат одиме. Без правда во срцето свое.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
По тој ист пат нејзините мисли и понатаму непречено ќе слегуваат кон полето.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
„Ова место го избрав за мој вечен дом“ соопшти таа, а насмевката не ѝ слегуваше од усните.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Почитуван Александар, Иако никогаш не сме патувале по исти патишта, верувам дека помалку уморни ќе се сретнеме на истиот крстопат, правливи и резигнирани.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Возам по истиот пат – не пат. Кратко се задржавме во Подгорје, каде се распрашавме дали некој памети за многу луѓе кои пред многу години поминаа по тука.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
19. Од Бурељ се вративме по истиот пат и влеговме во автопатот што води за Тирана.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
По прилично напорната прошетка во разгледување на селото, по истиот пат се вратија во малиот замок на Јана, токму за време ручек.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Оттаму, по истите патишта се враќаа уште подрски и уште помногубројни.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Најпосле, пред да почнат големите буни и востанието, Крушовското, во 1903-та, Турците се досетија да го запоседнат Чауле.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Лазиме пак под боцливите телови, по истиот пат. Јас ги поткревам, тој се испровира, па тој ги поткрева, а јас се испровирам. Си помагаме.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Поголемиот дел од движењата за национално ослободување го следеа истиот пат: со Фенон како пророк, тие попрво ја избираа етничката отколку „изборната“ теорија за нацијата и попрво се приклонуваа кон културниот идентитет - тој модерен израз за Волксгеист - отколку на „секојдневниот плебисцит“ или идејата за „вековно здружување“.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Винстон запре, постоја неколку секунди прашувајќи се нерешително што да прави, потоа се сврте назад и почна да се враќа по истиот пат.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
„Никогаш не враќај се по истиот пат по кој си дошол“, рече Џулија како да му објавува важен општ принцип.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Те погледнав свету И мрачен ти беше (божем погрешен) Црно на бело крстозбор решен Кон светлина божем почна да идеш Но рабови тенки, кршлива рамка И овде-онде-пак црна дамка Те допрев потоа за сигурна да бидам Дали по патекава мека и тенка Можам воопшто на кај тебе да идам Или мене само така ми се виде А по текот твој и други видов нешта Девојка невешта по истиот пат Со мисли во облаци чекори кон Ад Со допир стаклен и смирен поглед Ко кукавица птица в незнаен лет А зад неа: надзирам јас со двоглед: – гледам кристално јасно низ овој проѕирен свет! 2001
„Сите притоки се слеваат во моето корито“
од Марта Маркоска
(2009)
Така што, ако појдеш од една точка, стигнуваш до неа, но не се враќаш по истиот пат туку кружиш…
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
И при шетањето низ селото, се враќаше по ист пат.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
И утредента ја тргна ордијата по истите патишта од каде што дојде пред три месеци.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
СУЉ-АГА СЕ ВРАТИ од Истанбул по истиот пат по кој и отиде и му го донесе на кадијата, тој веќе беше пооздравен, светото решение за фаќањето на бунтовничките водачи.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Го приготви ферманот за мариовскиот хас, писмото за кадијата и по пет дена тргнаа, та ги одведе своите Мариовци по оној ист пат по кој лани беа отерани.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
А Ангеле ја заслужуваше таа љубов и наклоност од големиот јаничар Мехмеда, кој по истиот пат беше се искачил до највисоката функција на силниот Сулејмана.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Кладе нов кадија на прилепскиот кадилак, но стариот не можеше да му го доведе на везирот, бидејќи и овој, како и силниот Сулејман, беше се преселил кај големиот пророк уште зимата, кога затворениците лежеа во Цариградскиот затвор.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Кога Ајша ни по два-три месеци не успеа, кадијата реши да се послужи со една од своите кадани, која по овој истиот пат беше дојдена во неговиот харем.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Ако се сајдисаме може и понатака да останиш, — го охрабри стариот калуѓер Арсенија, којшто беше дошол по истиот пат во овој манастир и со својата чесна и приврзана работа, ете го дотера до настојател на манастирскиот чифлиг.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ланските се повторија годинава, годинашниве ќе се повторат в година, на земјата ништо не се менуваше, освен старите што умираа, младите старееја, нови се раѓаа да поминат по истиот пат по којшто поминале нивните предци.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Семејството, сега, беше на истиот пат кој, пред многу години, го минуваше идејќи од границата, малото вовче на теснолинејката.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Во еден период, Татко се запозна со еден белоруски емигрант, лекар, добротвор, спасител на многумина од маларија од која страдаа луѓето со векови, кој му го откри непречениот пат на женските јагули низ реката, по Јадранското Море и Атлантскиот Океан, сè до Сарагаското Море и враќањето назад, по истиот пат, на новите потомци.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Ервехе откако си ја поврати душата по среќното враќање кај своите преку границата, врвеше по истиот пат со своето ќеркиче, уште похрабра, со своето семејство во себе, уверена дека повеќе никогаш нема да го напушти, дека границите колку и да се излезени од пеколот ќе ѝ се смилуваат.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Коњот си го знаеше патот; дури можеше да оди и со врзани очи, зашто со години истите патишта ги врвеше тропајќи со копитата по камењата, цапајќи низ калта или прескакајќи ги браздите и трапчињата, запирајќи крај изворчињата да се напие вода.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Стигнуваат до бреговите на Америка и по истиот пат овде се враќаат нивните потомци.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Чекореше по истиот пат по кој, пред години, за последен пат беше со Татко и со Игор Лозински.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Можеш ли да му ја поматиш верноста
кон земното, додавајќи знак по знак
откривајќи ги срамните делови
на твојот систем
загадочниот метод
небесниот свод- дом
за да може да оди по истиот пат
и да стига до истата цел
човекот, оној кој над црната точка
стрепи по сличното, од различното стрепи
спојува еден со друг:
еден и еден, два со два, седумдесетидва
името го дели на четири
елементи – I.H.V.H.
тетраграматонот го врти, го враќа
ред по ред реди
вистината на скрбта ја учи
завист и суета, суета и завист
сѐ е бесценет камен, а број
свет и сила
равенката меѓу нив се припикнува
како вода меѓу шуплинките во карпата
како зрак во мрачна капела
бели точки на црна површина
поделена на две:
еднооко човече
дворог Пан
троока нимфа
четириаголен круг
пирамидална петка
црно на црно
расфрлан, разигран
Ум на Светлоста
Умна светлост.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Така откако се замолчи, без замолчување по истиот пат.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Уште ни не бевме решиле кој во која уличка да сврати а веќе нè престорија во стадо што мораше по истиот пат да се врати на бродот. Ќе ме прашаш како се чувствувавме?“
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Милчо по истиот пат ја напушти куќата.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Кога отидов да им го кажам ова и да се посоветувам со нив, тие ми рекоа: „Овој начин на лекување се применува кај оние болни што пред тоа, по пат на некој шок или на душевен потрес, го изгубиле видот, слухот, или говорот... а потоа, по ист пат, по ист начин, кај нив се создаваат вештачки шокови, вештачки потреси кои на некои болни им овозможуваат повторно да им се врати она што го изгубиле...
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
И така, преку толку преносници, ни преостанува само обидот одново да си го возвратиме грабнатото или тој институт што можел, што требал да се случи повеќе од еднаш.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Но, како да се порекне дека, наспроти сите тие ветени раѓања, постои еден и ист пат, единствен, кој истрајува и секогаш се повторува?
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Пред зајдисонце, по истиот пат, колоната тргна за Преспа.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
По истиот пат пладнето стигнаа во Калевишта.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Тој го поведе изненадно накај истиот пат откај што дојдоа.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Гркинките се приближија до Македонката, нешто ѝ проговорија и оваа бргу бргу ги завлече децата и едно по едно со изговорување на името им ги предаде на Гркинките, а овие откако ги поздравуваа со стисоци на рацете, ги сместија во нивниот џип, кренаа раце во знак на поздрав до толпата, џипот испушти еден силен прдеж и замина по истиот пат по кој и дојде.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Се вратив уште еднаш по истиот пат, кон Алма Ата.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Вака на картата Кашмир и Казахстан изгледаа многу блиску.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)