ист (прид.) - таа (зам.)

А тоа, времето, истата таа година, пред Божик, донесе писмо од Атанаса - од Австралија, од Перт.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во писмото Атанас испрати две фотографии, во боја, едната им ја испраќаше на домашните а за другата, нив, домашните, ги молеше да му ја испратат на татка му Ѓорета во затворот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А за црковниот Собир што се одржа истата таа година во Цариград и на кој како битолски претставител присуствуваше Тодор Кусев, белградскиот весник „Јединство“ од 19.5.1871 г. ја донесе следнава дописка: „Цариград, 7 мај.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мажите рекоа Тпвуу, `бати животот и со голите петици ги нагнетија плуканиците во земјата, а жените и чупите, ги симнаа шамиите, ги распуштија косите и зедоа и тие да редат заедно со Атанаса, зашто тоа што се случи со чупите Ѓореви, со Милица и Милјана, е најжалосното нешто што може да му се случи на родител, на брат, на ближен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го редеше Атанас сиот сој Дамчески, од кој, откако се знае во Потковицата за Дамческите, толкумина паднаа за жална Македонија; го редеше Атанас татка си свој, Ѓорета Дамчески, кој, одејќи по патиштата на дедовците и стриковците, и по патиштата на татка си Блажета Дамчески, уште, од младешки години окапа по затвори, за истата таа Македонија, а таа, кога се ослободи и кога тој им беше најпотребен на децата, на жената и на имотот, го затвори; ја редеше Атанас мајка си Илинка Дамческа, на која, при жив маж, ѝ помина животот како на вдовица, во црнина, ги редеше Атанас браќата свои, кои при жив татко беа небаре сираци, потурнати, а кога зеде да ги реди сестрите, Милица и Милјана, е, тогаш - на сите кои го слушаа им препукнаа срцата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ограден со високи камени ѕидови и масивни дрвени порти, имотот претставуваше војнички предизвик за Турците но во истата таа мера се чинеше и неосвоива, па тие не го нападнаа; го заобиколија и дојаваа овдека, во Дупка.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И затоа кога истата таа година, во летото, во време пред да почнат жетвите, го најдоа Хаџи Ташку со здробена глава на ничиј синор, ни на веселечки ни на кадиноселски, туку точно на местото каде што денеска Пазарџиски Пат за прв пат ја прегазува железничката линија, никој освен потковичаните не се досети кој можел да му го „пресретне“ патот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Овде би завршил и со писателот и неговите пцости затоа што во истата таа сабота, на зајдување на сонцето, во едно мое омилено информативно гласило наидов на интервју со Едгар Морен.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Овде завршувам со младиот режисер и неговото интервју оти она што го доживеав во истата таа сабота, токму напладне во 12 часот, кога присуствував на промоцијата на еден познат полиграф од Хрватска, е исто така, за објавување.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во истата таа војна, некои од жените од мешовитите бракови изјавувале дека никогаш не мислеле дека ќе треба да се изјаснуваат како Хрватки или Србинки, но откако мажите им загинале како Срби, односно Хрвати - морале.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Слободен сум од своето раѓање, можам да бидам слободен и од својата смрт, во истата таа смисла.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Позитивни искуства: она што ја прави оваа дрога толку привлечна и истата таа работа што буквално ги “фрикнува” нејзините корисници при првата употреба е: способноста за халуцинирање.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Од иронија ќе бидат лишени идеите родени од истата таа идеологија, колку и да се бизарни: идеи за хибернација на телото, за препарирање на телото и сл.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Постојано пљука по оваа држава, а голем дел од нив земаат пензии од истата таа држава која изнесува повеќе од просечна македонска плата.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Но, кога сме одвоени, во истата таа соба, ѕидовите вртоглаво бегаат.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Не сака да ја кренат секирата, иако можеа, ако ја одвоеја од медот, требаше некаде да сечат со истата таа секира, да променат нешто, а медот да го напуштат.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Во тој исклучителен момент на повторно доаѓање, чувствуваше многу јака желба да биде поседуван од друго тело, поинаква материја во која мислите под некој друг агол би паѓале врз неговите раце, агол под кој мозокот би му работел позабрзано или воопшто не би постоел, постигнувајќи со тоа доближување до сегашноста или некое друго место во кое би можел сопствената рака да ја види од поодблиску и подалеку а да биде тоа истата таа, неизменета во својата припадност и внатрешна предодреденост за таква и ниедна друга форма, а тој сепак да не го мисли тоа и да не мора да биде во тоа така што постојано да мора да се навраќа кон истите нестварни помисли кои го одвраќаат од блискоста со она кое го има заборавено - но чувствува дека може да го сети, бидејќи го насетува, кога успешно би ја совладал пречката, би се надминал себеси или нешто слично, би прешол од другата страна (на истото). 48 Margina #1 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Ниту другите земји ќе се ослободат од насилство и терор сè додека кокаинот и хероинот таму се произведуваат од страна на картелот криминалци. Политиката на делумна забрана би ја задржала и од морална гледна точка сомнителна пракса на затворање луѓе кои директно не ја загрозуваат околината. Таа и понатаму би сместувала во подземје еден првенствено здравствен и општествен проблем и би жигосувала поединци кои поради тоа не би можеле да дојдат до потребната помош. Истата таа политика би ги обесхрабрувала медицинските истражувања и ширењето на информации во врска со опасностите од уживање на дрога.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
На пример, една актн-чанта полна со синтетички хероин би можела да ги задоволи годишните потреби сите њујоршки зависници. Америка никогаш нема да биде во состојба да го запре прометот на толку мал производ меѓу купувачот и продавачот, а да остане слободно општество.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тој, истата таа 1917 година, беше ранет во една воена акција и ќе умре неполна година откако Duchamp ќе ја заврши работата врз делото што го овековечува поетовото име.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Меѓутоа, истата таа идеја ги лиши од било каква моќ во нивната сопствена заедница.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во првата сцена од првиот чин - драмата ја обработува приказната за замената на сексуалниот идентитет на еден млад пар (Therese-Tiresias и нејзиниот маж) - Therese ги губи своите женски атрибути и ѝ растат брада и мустаќи - како кај Duchamp-овиот L. H. O. O. Q. (1919).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Гијом Аполинер, најголемиот француски поет на почетокот на втората деценија на веков, беше близок пријател на Duchamp.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во третата сцена таа низ прозорецот исфрла разни предмети, а меѓу нив и еден писоар, истиот оној предмет што Duchamp, истата таа 1917 г., ќе го изложи на изложбата на Независните уметници во Њујорк.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Девојката тогаш имала петнаесет години и скандалот го објавила Ерменката, мајката, така што полицијата морала да се заземе, меѓутоа сето тоа истата таа полиција брзо го забошотила.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И така околу шест години, сѐ до моментот кога повеќе, поради здобиената сериозна повреда при работа, не можеше да работи. 197 Имено, при изведба на малтерисувачки работи со Пуц машина за машинско малтерисување на објект во изградба,3 поради неисправност на истата таа машина, тој целосно го изгуби видот на десното око – поради изгореница, а изгуби и 80% од видот на левото око!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Притиснат од егзистенцијални проблеми и согледувајќи ја целокупната ситуација во Македонија на полето на „пазарот на труд“, како и многу други кои се приморани да донесат дома нешто за јадење – Јакшиќ, со своето тукушто формирано семејство, во 2002 одлучи и започна да работи во споменатата градежна фирма како општ работник – непријавен и без никакво осигурување.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
9. Истата таа вечер, Лествичникот ме кореше и биеше во одајата негова, затоа што во друштво со Филозофот ме затекнал.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Нормално, се поставувало прашањето пред солунските конзули: Ерменците само се заканиле дека ќе ја дигнат Банката во воздух (истата таа банка што требало групата на Мерџанов да ја минира), значи, не испукале ниту една бомба а тоа го платиле со неколку десетици илјади жртви.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во хотелската соба брат ми веќе веше заспан, мајка ми и татко ми отидоа на некоја фестивалска вечера, а јас стоев на прозорецот и гледав кон Пелистер, огромен и темен, како се надвишува над делот од градот каде што се Воени бавчи и над куќата од детството на мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
ВРАЌАЊЕ ВО ИДНИНАТА Тоа беше истата таа ноќ, по враќањето од детството на мајка ми, кога дојде Игбал.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ако истата таа пирамида се сврти наопачки на дводимензионален цртеж (на хартија) би изгледало како пентаграм.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сега кога ги читам нејзините редови што таа ги пишувала доцна во ноќите во собата што ја делевме јас и сестра ми Татјана на истиот кревет на кој и ние две спиевме ми се враќаат сите спомени од моето детство во кое ниту во еден момент не почувствував страв, осаменост, грижа или тага како што мајка ми ја опишува кога била на истата таа возраст.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Баба ти ги правеше еднаш варени, друг пат пржени, трет пат со малку ориз... раскажуваше мајка ми! ...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Така, наскоро дојде до капитулацијата на Италија, до настапот на сојузниците во Сицилија, сѐ почестите англо-американски бомбардирања на окупираниот европски континент, додека на Закинтос се случи примопредавање на власта од солдатеската на Мусолини, на веќе поразуваната, но и раздразнетата Хитлерова војска.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сосила го натоварија на брод и го испратија за Атина во февруари од претходната зима на истата таа 1943 година во која, ете, митрополитот го чекаат да се врати дома по овој сив и ветровит ноемвриски ден.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И, обратно, сексуалната желба кај геј-мажите внимателно го избегнува тргувањето со културните субверзии на кампот, кој, на крајот на краиштата, би повлекувал поткопување токму на истата таа желба: спласнување на нејзините бучовски театралности, упропастување на нејзината мажествена парада. ‌Поларноста помеѓу кампот и убавецот, иако е строга, не е апсолутна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како што покажа Д. А. Милер, геј-културата е на спротивниот пол од неироничната поза на мажествената рамнодушност што изигрува нормалност, изискува почит и ја предизвикува сексуалната желба кај геј-мажите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Слободен сум од своето раѓање, можам да бидам слободен и од својата смрт, во истата таа смисла.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Еднаш, пред некоја своја најдобра пријателка, заборавив како се викаше, истата таа девојка од куплерајот, (Розе ли, Сузи ли, татко ти никогаш не паметеше имиња), божем изјавила дека постои можност да го напушти ова штипско буниште сместено дури во грдото Горно Маало.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„И тоа мое заминување од Штип, ќе го сторам“, рекла Сузи, „со Црвенокосиот“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
При средбата со девојката, и покрај болките на кои со денови укажуваше додека ја молеше судбината што побрзо да го истакне својот суден знак и да го објави свршетокот, тој бесрамно ќе побрза да ја замоли истата таа проклета судбина да го одложи за неколку мигови приоѓањето на неминовноста.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И втората: (која не би смееле да ја разгледуваме издвоено од првата) ние сме обземени од некое заслепувачко чувство на благодарност кон истата таа разумна владетелка - смртта, бидејќи и овојпат, според наша оценка, (сеедно дали од милосливост или од неупатеност) таа постапила разумно кога својот избор го упатила кон некој друг а не кон нас.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Иља Иљф, Јевгениј Петров - најпознат тандем во историјата на литературата воопшто, единствено перо на двајца автори, творци на “Дванаесет столици”, руски пикарски роман (од каде е извлечена една глава во нашиот избор), со главен лик Остап Бендер - заедничка именка за сите луѓе од определен ков, кои се занимаваат со потера по своето дванаесетто столче. А такви, барем денес, има колку сакаш. okno.mk 209
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Михаил Зошченко - човек кој во 1917 година имаше дваесет години, кој замина да се бори за Советската власт, ги опиша луѓето од истата таа власт во својата „Сина книга“ (мал извадок од неа токму презентираме во нашиот избор) - за подоцна советската власт да му се одмазди на веќе познатиот начин, со затварање, прогонство и смрт.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)