Правејќи го тоа, политички ангажираната јавна уметност доаѓа блиску до остварувањето на идеалот на јавниот простор – како арена каде што граѓаните се среќаваат за да соочат спротивени вредности и очекувања преку јавно промислување и дискурс.
               
             
           
            
            
              „Простори на моќта“
               од Зоран Попоски 
              (2009)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Како што истакнува Вито Акончи:         „Изградената средина е изградена бидејќи било         дозволено таа да се изгради.
               
             
           
            
            
              „Простори на моќта“
               од Зоран Попоски 
              (2009)