Козлето, среде нас, бело, на челото со прошарани жолти влакненца што блескаа како сончеви зраци, весело замека. – Козлето е златно! – извикав. – Златно е, златно! – подзедоа сите.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Последна воздишка на ѓупското лето. Топло и златно е планинското пладне.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)