зелен (прид.) - око (имн.)

Во далечината, низ крошните на дрвјето блескаат зелените очи на сонцето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И дури зборуваше, тој покажуваше со колку деликатни движења ја вршел сета работа, а црнките во зелените очи понекогаш ќе му се збереа, небаре силна светлина го заслепуваше од тие сцени што му се будеа во свеста.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Во зелените очи му светна сомнение. - Ти да не мислиш оти јас... за нешто.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Дамкавото лице му сјаеше, во зелените очи гореше некаков горделив блесок.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Љупчо дотрча сиот зазбивтан.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Ангелија... Седеше в претрупана полутемна одаја на железен кревет и имаше златникаво зелени очи. Ѝ го подадов писмото и се наведнав над леѓенот во чија вода некаква ситна бубачка очајнички пливаше во круг.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Нејзините зелени очи се сретнаа со шарените очи на Ивона.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Шеташе со својот поглед како да ја бараше проѕирката на спасот за да го закова во зелените очи на својата Срцка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со чашава ги пијам и сите солзи што ги пролеаја едни невини зелени очи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Па нели во таа вистинска заклетва и самиот се увери додека гледаше во нејзините зелени очи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И повторно блесок! Во водата како од сферно огледало се појавија чудни изопачени ликови. Ѝ се превртуваа во умот рефлектирајќи се во нејзините, како оаза, зелени очи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Нејзините зелени очи разиграно шетаа. Бараа некои нови детали.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од зелените очи почнаа да се тркалаат крупни солзи, а тие знаејќи ја својата патека се сливаа во расцепот на нејзините гради.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Нечисто зеленило фосфоресцира од испупчените очи. Колку е покорен овој поглед на зелените очи!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Имаше црна коса и зелени очи - тоа е хармонијата на пеколот и змискиот отров а таков отров доброволно се пие до дно.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Бојана со своите зелени очи им фрли еден контра оган.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- Знаеш јас го произведувам афрото! - се пофали Бојана, а зелените очи и засветкаа од радост во полумракот на кафулето.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Бојана имаше долга природна црвена коса, лице речиси мртовечки бело од пудра и во него всадени зелени очи кои светкаа како контраст на вештачкото мртвило на нејзината кожа.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Од зелените очи ѝ избиваше мачкин поглед, кој при директен судир со него, те стаписуваше; лицето ѝ беше како кип, строго и студено, со згрчени усни што ѝ останале од времето кога мажот и Вајс ослепел.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Илона милуваше Деница да ја нарекува пица и тие два слога, извлечени во рима на тросложното име, кажувани бистро, со мали, едвај чујни, префинети одгласи меѓу одделните гласови (Д-е-н-и-ц-а-п-и-ц-а), во звукот што произведуваше значење, секогаш беа природно синхронизирани со движењето на двете сочни, умерено пополнети усни развлечени во блага насмевка чиј свод беше сјајот на зелените очи, длабоки и проѕирни, очи без дно, складно сместени во ведрината на нејзиното лице.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Но ти си гавран, ние тоа го знаеме, писна смеата на зелените очи од мракот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И мислеше дека слуша - зелените очи од мракот се само смеа на твојот памучен инвалид.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Од мракот демнат зелени очи, од мракот машинките стрелаат в нозе, в 'рбет, в чело.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не постои, им призна на зелените очи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Зелените очи ме прострелуваат,потоа омекнуваат: Може!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но пред себе здогледав три пара на прекрасни детски очи-небесно сините очи на најмалиот Патрик, зелените очи на Ален и кафеавите очи на Оливие кои беа слични како очите на неговата мајка.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Снизок и бабачко, од неговите зелени очи зрачеше една необична топлина.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)