здрав (прид.) - нога (имн.)

Ќе си ставиме трн во здрава нога. Разбирате ли?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
4. Пропагандата е вештина ѓаволот да се фотографира без рогови и со две здрави нозе.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Што да си клава здрава нога в трн.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Никако да се излезе на крај со овие проклети источни заемки.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во една таква ситуација на лингво-историско прогледување и освестување, еден од нашите балкански лингвистички Дон Кихоти ќе крикне: Пријателу мил, си ставивме трн во здрава нога!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко го забележа неговиот немир, но не ги побара причините за тоа, туку остави да се искаже неговиот натажен пријател: Пријателе мил, си ставивме трн во здрава нога!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко му се доближи на Камилски, го замоли да запре, да не си ставаат без потреба трн во здрава нога.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Никако да се излезе на крај со овие проклети источни заемки.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Поради сево ова, на многумина хетеросексуалци што се дават во брачните води хомосексуалниот мерак по брак им изгледа како ставање трн во здрава нога.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Ич не се цениш. Си ставаш здрава нога во трње.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Кога во куќата, меѓу подароците, се најде поповиот главурдест јавач од јасеново дрво, музикантот се закикоти покажувајќи им ги на општо задоволство на децата забите обложени со челик или сребро или некој друг бел метал и се обидуваше со здравата нога да ја допре под маса стапалката на невестата: кумови се, значи род со различна крв.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Во здрава нога не забивај си трн.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Многупати ќе ми дојде за здравата нога да се фатам, мислејќи дека таа ме боли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
11. ГО ДУПИШ СО ОСТЕН, А ТОЈ ВЕЛИ ТРН МИ ВАДИШ - каде ли се сѐ зачекорува со таква здрава нога?
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Оние што имаа здрави нозе шетаа, водеа љубов, играа, се радуваа, зашто знаеја тие осумнаесет и дваесетгодишници дека се во расцутот на својата младост, на својот живот и такви умираа, се осакатуваа, лежеа во подгниените бараки, имајќи за постела само три педи лошо изделкани голи штици и дека по овој разголен ороспиин свет можеби и најдолгиот пат што се вика живот ќе го доодат без нозе, без раце, сакати...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)