затворен (прид.) - врата (имн.)

Откако ги прочитав овие податоци, се загледав во сликите, кои даваа исечоци од она што можеше таа вечер да се види зад затворените врати на театарот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Потоа и неговите чекори, зад затворената врата, под која неспокојно шетаа и светлината и сенката од газијарката силно стисната во неговите раце.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Стоејќи пред затворената врата од под маицата ја извлеков врвката со клучот и отклучив.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Небаре претепано куче се влечкав уште еден кат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Поминав покрај него без да го погледнам и без збор да прозборам.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Страла се искачи на чардакот, застана пред затворената врата, па мавтајќи со опашката, дали од лутина, дали од некое друго чувство, лаеше во вратата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но и да остане зад затворената врата - не бива.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Зашто знаеше, покрај учењето, што се крие зад затворените врати на студентските соби.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Можеш ли да ми кажеш нешто за себе? - провоцирајќи ја Ивона да ја отвори затворената врата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Божем некој стои зад затворена врата, некој што ги купува нивните мали недоразбирања, марко Проказник се наведна кон момчето.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тогаш Мајка, чекајќи го Татко, уште еднаш се најде со своите чеда пред затворената врата на судбината, откако ја минавме среќно границата испишана под водата на езерото и според сказните во кои ние децата верувавме дека била чувана од триглав змеј, кој се будел на секое минување на границата и ги повлекувал барките на дното, веруваше и сега, како и тогаш, кога ги искажа сите молитви од дното на душата, дека Бог и овој пат е на страна на мајките кои тој ги испратил за да си ги спасуваат своите чеда.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мајка речиси несвесно, несетум ја симна врската клучови од вратот, држејќи го во едното крило своето најмало чедо во студената ноќ.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Само што, затворената врата зад мене веднаш брзо се отвори.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не би можела да беше жива да замисли ниту мојата баба Хазбије, која сега почиваше во корчанските гробишта, имајќи среќа во смртта, нејзините посмртни останки да не ги преораат како оние на нејзиниот сопруг во повоениот Подградец, неговиот син Сами, не можела да замисли дека најпосле нејзиниот внук ја отворил нејзината голема затворена врата на животот (а kapi), станал амбасадор. Вратата која баба сакаше да ја отвори, вратата на границата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Зад таа затворена врата останаа во мене живи зборовите на мојата баба* од османско, турско, балканско потекло: А kapi! Отвори ја вратата!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мене ми преостануваше да трагам по татковата визија за власта во последната четвртина на XX век кога него повеќе го немаше, а неговите книги го одржуваа неговото присуство во мојата свест... I Пишувам за да отворам дамна затворена врата, за да минам граница.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сега слушнав крцкање на скалите зад мене, зад затворената врата. Се свртив и тргнав натаму.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Преку затворената врата го слушам неговиот глас, како да поздравува некого: Тука сум!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Светот е толку мал За да се потроши цел живот Во темна заветрина Зад затворена врата.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Мајка, пред зачудениот Татко, ја отвори затворената врата на новиот дом со еден од клучевите од врската со клучеви, на една од дамна напуштените, заборавени куќи крај морето.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И веднаш сфатив дека тоа е единствениот простор низ кој ќе морам да го изведам на слобода моето стадо.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На пример, ми падна в очи дека Катерина не седеше во скутот на Мирко Бунде; беше расположена на софата; но навистина го беше навлекла на колковите спомнатото крпче од здолниште кое во најдобар случај можеше да прекрие само четириесетина сантиметри од оној предел помеѓу нејзините колена и делот на слабините од каде скапоценоста, нејзиното папоче, што не смееше толку лесно и неодговорно да се раздава на туѓите погледи, срамежливо наѕирнуваше како роза или како око.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Стоев и се џарев во затворената врата и испрсканиот со кал џамлак.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бидејќи (најпосле морам да признаам) при упадот во собата на заговорниците нивната збунетост оставаше поинаков впечаток, од оној, видениот низ затворената врата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А потоа следеше и прашањето: Во која мера виденото на тој начин може да се смета за доказ а во која мера за привид?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Најнапред се испречува дилемата: во која мера може да се прифати како несомнен доказ она што го видов во соседната канцеларија од канцеларијата на Грофот и тоа низ затворена врата?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Домашните се повлекуваа во салонот и зад затворената врата можев да ги насетам нивните пригушени шепоти.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Бидејќи тетка Марија ме немаше видено никогаш во животот, веднаш почна да ме распрашува за мајка ми, татко ми, сестра ми, како и за членовите на семејството од страната на татко ми, кои никогаш не ги сретнала, но чии имиња, како по некое чудо, ги знаеше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сега почувствува мирис на праз и кромид, а зад затворената врата во кујната го слушна шиштењето на шпоретот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Уште веднаш ќе откријам, иако предвреме, дека вечерта, кога низ затворената врата од вториот кат на "мојата" соба го слушнав гласното ’рчење на тетин ми, до некоја мера сфатив зошто спиечкиот распоред е таков каков што беше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Дезодоранс? Што ќе ти е таква работа? - мајката не го тргна погледот од телевизорот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
2. Јасно да го слушам, низ затворена врата, тропкањето на ноктите на нашето куче по подот, додека две чивави се движеа околу помошните згради покрај нашата куќа, на одалеченост од околу девет метри. 3.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Со заминувањето на Чана, особено на Дончо малечкиот, Мурџо си заминува надвор пред да биде затворена вратата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Му влеговме во колата на еден таксист и уште незатворени вратите, му велам: — Вози колку што можеш и не можеш!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)