жив (прид.) - ќе (чест.)

Денеска ме излага ѓаволот, та ошче еднаш — толку жив ќе биде!“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А кој знае, како е Господ не е никој, дотогаш може тие живи ќе се вратат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
— Токму така, живи ќе ги изгориме овие пезевенци — ги потврди и овој кајмаковите зборови и веднаш се распореди да се донесе газија и шмркови да се запали куќата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ако теслимите, ете јас кајмакамот прилепски, ви ветувам дека нема да бидете расипани.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А овдека чуката од двете страни е гола, а што е најглавно, ги знаат точно каде се, та ќе го насочат нападот точно на нив, ќе ги опколат и сите живи ќе ги изловат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е, арно, арно. Седи си ти тука со децата и со старите, јас дури су жив ќе ве пригледуам, та откако ќе умра, шо знајте правите — беше последниот Толев збор со Ката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дури така беа во недоумение, дотрча одозгора и Ивановиќ којшто исто ги слушна буриите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И тие им се заканија на децата да не лавнат негде оти си дојде бацко им, оти живи ќе ги испечат Турците на огнот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ќе ги држиме сардисани дури да ги изгорат фишеците, па око не се теслимат, тогаш ќе им влеземе и живи ќе ги фатиме, или најпосле, ќе запалиме куќава и бити вајде — донесоа решение заповедниците, а веќе и самиот бимбашија од кашлата пристигна со целиот табур војска од пет шестотини души.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Нека дојде најпосле кој бил од битолските конзули, ќе видеме, — му одговори пак Јован и си ја приготви и другата бомба.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако разберат агите живи ќе не испечат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога им спомнав на моите, жива ќе ме запалеа на клада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Думбаровски ќе биде првиот во нашата историја кој жив ќе влезе во својот музеј,“ си шепотеше под носот, одејќи по улицата де лево, де десно.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Датум на којшто се зареков дека додека си жив ќе одам во црква и ќе палам свеќа за твое здравје.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
„Само така, со реч гласна и жива ќе Му го славиме името. Сѐ друго е лук и вода“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
АРСО: Молчи, Теодосе, и трпи малку, еве ги стасаа!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Скокаат на мене, жив ќе ме изедат!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Го проби оловото но ако останеше жив ќе го чекаше ли своето распетие?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- А мене жив ќе ме растргнеше - рече Денко.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но свињите се загнаа по нас, живи ќе нѐ јадат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Ќе ве кајдисам, живи ќе ве печам, суртуци, но ќе кажете што сте му направиле на брат ми.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чекале тој глас да порасне во него, да го напне, да му ги расфрла ситните парчиња на распаѓањето, онде, по рудината со заборавен пат од непознати времиња, а тој уште чекорел кон нив небаре и самиот се плашел навистина да не се распадне на педа од отворениот гроб, од незасилениот пламен во јамата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се умирало и веќе се немало сили да се копаат гробови: откако се договориле уште во Лесново да се здружат, тие и сите во Кукулино во дваесет воденици, требало да се мисли и да се предвидува дека дел од маката на живите ќе станат и гладните детски усти на некои од загинатите, бездруго на Јане Крстин, Пеце Дановски и Борис Калпак, а најмногу купот штури наследници на килавиот Јаков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Знам што сте“, исцеди од стеснатите усни Турчинот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа, по еден час од поаѓањето на Арсо Арнаутче и на Цветко Грнар, пошле еден по друг по пролокан пат и луѓето со двоколките, повеќето со надеж дека враќањето ќе помине без жртви иако двајца или тројца понекогаш загрижено погледнувале кон постариот тревар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не можел да стане јасен, разбирлив, можел да ги трогне со библиска можност за воскресот на сите мртви пред кои живите ќе клечат и во безумен уплав ќе молат да им бидат простени гревовите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Веле стои на пештера, тој ми вели ем говори: „Ај станујте, мој другари, фашистите сардисаа, сега за нас живот нема, живи ќе нѐ изваќаат“ Сите тогај се пробија, се пробија, куртулија, другар Пецо ни погина – фашистите го фатија, главата му пресекоа, долу село ја снесоа, долу село во Габровник, во Габровник на средсело.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Интересен ќе биде овој настан, зошто досега така се нема видено во градов. Луѓе живи ќе се печат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Јас да сум на местото од кадијата прво живи ќе ги одерам, после ќе ги печам, ја одобри Јунус-бег свирепата постапка, жалејќи се во себе што не се сети да му предложи на кадијата прво да ги одере, па после да ги пече, бидејќи тој му предложи да ги погуби на клада.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Да беше жив ќе имаше синот што да му раскажува на својот татко за изминатите патишта од неговите соништа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кратка насмевка му болсна на усните, му го озари лицето, нешто спасоносно му заигра, со некаква чудна среќа ме успокои: - Биди си спокоен, Леме, твојот пријател здрав и жив ќе ти се врати, - па потоа од куферчето што беше полно со творби измолкна една тетратка испишана со стихови, исцртана со цвеќиња, ѕвезди и знамиња, па ми ја подаде.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Знаев оти се лажни, знаев оти се нечисти, проклет да бидам, зошто плаче кога по првиот чекор жив ќе го изеде вујко ми за оние зборови кога ми рече дека ќе ме врати.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Го испратиле и тој тргнал.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
А тебе кога ќе те фатам, жив ќе те спалам во огин.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
А кој ли жив ќе истрае така да скрие дните во гробен сон, сред тешко ропство и глад и мака да лежи кротко на ладен трон.
„Песни“ од Коле Неделковски (1941)
- Ако се пишеш ти Бугарин, вели Наќе, јас жив ќе те одерам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Стивна пукањето и однадвор слушаме глас: - Предај се, војводо, оти жив ќе изгориш, вели, предај се и ќе ти прости царот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)