жален (прид.) - врба (имн.)

Како жална врба, на осамено и пусто камено поле. Насекаде сува земја.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
- И уште ноќе, додека под нозете ти тече крак на Вардар а косата ти ја мрсат жалните врби?  - Уште подобро.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Зад нив и зад дрвото, поточно зад одамна сплетена ограда од црни прачки, во војнички ред пловеа по стрелесто прав поток три пајки и еден многубоен паторок. Над нив висеа сочни реси на жална врба.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во темнобронзовиот двор сличен на половина од голема тепсија стоеја безработно потпрени на криво дрво двајца, Сандре Самарија и Арсо Арнаутче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оној кој талка по исушеното корито кон изворот Препуштен на огнените дождови на сонцето Ги познава искушенијата на црвот Кој тргнал во потрага по ветениот плод А заскитал во конаците на жалната врба.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Во крошните на жалните врби гулаби диви, гнездо вијат...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Страшилиште било да си меѓу високите чемпреси, платани и тополи, под наклапушените жални врби.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)