Исто така, изгледа оправдано ова да се прошири и на генералниот епистемолошки случај, со сите импликации за картезијанската перспектива.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Она што изгледа оправдано кај овие идеи е порекнувањето дека една индивудуа може да ги именува сопствените внатрешни состојби преку еден акт на внатрешна остензија, и врз таа основа да му придаде смисла на дискурсот за сопствената психолошка историја, која логички не е пристапна за никого, освен за него самиот.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)