еден (прид.) - до (предл.)

Малку по малку стануваа сѐ послободии и поблиски еден до друг без да ја наѕираат причината. Почнаа слободно да се гледаат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тие се провираат низ пукнатините на штичките и низ растојанијата од едната до другата. ...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Населувањето, пак, на Видана Јанчески во Јасики, и сѐ што му претходеше на тоа, и сѐ што се случи потоа со него, со Видана, е долга и мачна историја.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Испомешани и стуткани еден до друг, на вреќи наполнети со лисја, седат членовите на анкетната комисија на Обединетите нации и десетина припадници на Демократската армија на Грција.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тоа беше како нивните два ума да се отвориле и како мислите да течат од едниот до другиот преку очите. „Јас сум со тебе“, како да му велеше О'Брајан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Просторија со низок плафон, преполна со луѓе, со ѕидови потемнети од допирот со безбројни тела; исчукани метални маси и столови, поставени блиску еден до друг, така што луѓето се допираа со лактовите; искривени лажици, накршени подавалници, груби бели чанчиња; сите површини измастени, нечистотија во секоја пукнатина; и еден киселкав, измешан мирис на лош џин, на манџа со метален вкус и на нечисти алишта.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Комисијата за избор ја интересираше формата на градите, нивната тврдост или мекост, нивната подигнатост или спуштеност, потоа должината и формата на брадавиците; должината на нозете од горниот дел на бутот до колената, и од колената до петиците, раздалеченоста на нозете во горниот дел на меѓуножјето (посебно беше важно дали има таму триаголниче за ѕиркање од другата страна, за ѕиркање однапред или одназад, сеедно).
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се сеќавам, селекторите (стручни лица од различни области) ќе ги наредеа жените, тасма голи, во салата за фискултура, отпростум, една до друга, за да можат полесно да ја утврдат фактичката состојба.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Стариот телевизор брмчеше на висечката полица, и луѓето, стуткани еден до друг, утешно ги вртеа главите.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Во многукратните асоцијативни и симболички зрачења на македонскиот збор, именките и придавките како да ми открија еден до сега незнаен и недостапен свет.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Збиваат и се демнат, никако да стасаат еден до друг. Под нив е кал и неродна мртвица, плазика во која ни мравка не живее, над нив се протега глува ноќ.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Двајцата келнери, оној од огледалото и оној над нив, се доближија еден до друг, се залепија со грбовите.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ние, клекнати и збиени една до друга во грмушките, одвај и дишевме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми се чинеше дека си го слушам срцето како ми чука, не таму каде што му е место, туку некаде во грлото.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Каде е Трајан ? - Сѐ еден до друг бевме... неразделни... пред мене падна... и не стана... камен се камноса... да би и јас да сум се камносал - таму - на Беласица...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Пандо помисли дека зборува за него, та затоа се поднамести и начули уво.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Жал ми беше. Млади беа сите, а меѓу нив и две девојки. Мојата ја немаше меѓу нив.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Жените си прикажуваат. Забрадени, облечени во црно, седат една до друга. Намнисуваат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тој сврте и тргна, а јас по него. На полјанката, потаму од селските гробишта, војниците копаа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Одиме од едниот до другиот крај, ги слушаме бродските сирени, грачењето на галебите и полека надоаѓаат, небаре како бранови допловуваат и пред очите ни се втиснуваат спомените.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Секаде се еден до друг, од прво до четврто, па и во петто не се разделија... милата Јана, никогаш за ништо не го накодоши - како што знаат да кодошат девојчињата - секогаш сакаше да му даде и гумичка, и молив, и боички, и острилка, му даваше без да побара, не им требаа зборови - со поглед се разбираа...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Куќите се начичкани една до друга.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Кога се една до друга тапкаат во место. Кога се раширени – е тогаш се во тесно.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
А беше толку полна со деца, преполнета. Од едниот до другиот крај на рогузината.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)