Колку за другите толку и за нас.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
По повод доделувањето на титулата, во својата воведна реч академик Гане Тодоровски истакнува: Треба да се гордееме со овие и вакви писатели, коишто се колку наши толку и на други или колку на други толку и наши зашто такви пред Стојан Христов беа и Григор Прличев (грчки и македонски автор) и Коста Рацин (српски и македонски автор) и Никола Вапцаров (бугарски и македонски автор), како и уште многумина други во минатото.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Толку од срце се смеат што едни се држат за стомаците а други толку се завалуваат во своите столици наназад што се изложуваат на опасноста да паднат на теме.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Беа занесени еден во друг толку многу, што не го ни забележаа редот.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Беа занесени еден во друг толку многу, што не го ни забележаа редот.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Друг толку убаво, кревко и тихо не беше запеал ниту запеа.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Не сум видела друг толку брзо да се качува по бандера.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Се прогонуваа една со друга толку спокојно, и надоаѓаа во неоретчени налети, како горе да ги имаше уште којзнае колку многу.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)