На тоа ги притегна и една друга несреќа:на празникот на новата Месечева година, 823-та, ајдути ги обраа нивните магази во бизистенот во Битола.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Три години пред што се случи ова со Крстета, сираците Младенови и Спасиини ги погоди и друга несреќа.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Како краен резултат произлегуваше грдото уверување дека се она што го сторив со своето заземање за скапоценостите на Цвета Басотова било всушност последица (или каприц, како што просудија други поединци) од мојата неразумна вљубеност во Басотова. (А се знаело какви недоразбирања создава неразумната љубов).
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Најтажното во случајот со Басотова беше дека со нејзиното повлекување од обвинението алката беше скината, а без неа, без таа алка, барем во овој јасен случај, не можеше да се затвори синџирот на самоволието, алчноста и другите несреќи кои за волја на вистината и не беа почнале ниту пак завршија со случајот на Басотови.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Со нив ги лечеше сите болести; ги употребуваше за стомак, за срце, за глава, за жолтица, за кашлица, за задув, за несвестица, за прочистување, за жолчка, за глисти, за треска, за смирување, за мајасул, за приштови и други несреќи.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Во тоа неспокојство, во тие тажни моменти, се замеша и друга несреќа: една ноќ Маруш излета со пушката во дворот, припука по некого, а утредента му забрани на Висар да излегува од куќата надвор, а тој почна со пушката да врти околу куќата и да стражари.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Те држат како прогонета ѕверка, ништо да не можеш да направиш, а постојано да гледаш што се прави со тебе. „Според човекот и несреќата, велеше дедо, за секој друг човек, друга несреќа.“
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)