Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Наспроти погледот на Петар се зададе фес, па уште еден фес, фес по фес- фесови...збиени еден до друг се задаваа зад стеблата.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Ѕвездите една по друга се гасеа, читаше тажно Чанга. Козарите следеа со насолзени очи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Со друг се прпелка по душемето и си го поти газот од рипање.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Земи ја само Владанка, другите се поголемки, остави ги.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во црквата владееше некакво шаренило: едни се молеа, а, други се одмараа на столовите во дното и пишуваа на разгледници, веројатно за да ги поздрават своите.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Пред другите се обидував да бидам поинаква одошто сум, за да им угодам. а и затоа што тоа (нејзиното јас) беше толку исполнето со омраза и разурнувачки потенцијал, што сѐ што ќе влезеше во него не ќе можеше да опстане.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

На почетните прашања одговорив точно, небаре за лична карта - така токму мене ме пронајдоа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- Кога колата ќе тргне наудолу, кога ќе се скршат сопирачките и под колата да се фрлиш, нема да ја запреш... ќе речеше баба ми. Е, Марко, Марко! Така ти е кога си искрен!

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Другите се запишале со измислено име и презиме. Едноставно - не се кажале по правдина кои се!

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

А и да е најмало, магарето пак си е магаре.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Кога за други се вели дека се магариња, се мисли на големи магариња. И на уши магарешки.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

— Доцна, другар Ѓорче, доцна! Го испуштитвме пилето, избега! — му се испушти на Толета, а другите се израдуваа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Едниот гаваз разговараше со Ѓузепо, a другиот се шеткаше под полно оружје.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ја колвам по малку како што други се вакцинираат...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Во меморандумот на капетанот Морган од 19 март 1943 година за воената мисија во Македонија меѓу другото се осврнува и на “комунистичките и македонските автономистички групи на отпорот кои се особено интересни во однос на незадоволството од Бугарите“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Една жена исписка. Другите се закикотија...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Некои луѓе (многу мал број) по долга употреба на оваа дрога, имаат проблеми со дишењето кои се толку опасни што можат да предизвикаат смрт; други се жалат на пре-стимулација.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Едниот код кореспондира со искуството на современиот свет на западната уметност, а другиот се повикува посебно на нашето општество и неговата историја.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

И по скалите, еден зад друг се симнавме од пампурот, болните и старите и жените заедно со доенчињата ги спуштија на земја со кошеви и ни рекоа да одиме на другата страна.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Едни гинеа од бомбите, а други се давеа во разулавените води.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ковчегот е ставен и колата поаѓа и ние зад неа тргнуваме молчаливи на почетокот, а како што се должи патот до последното почивалиште, се погласно се слуша крцкањето на протезите, некои подзастануваат да земат подлабок здив, други се поддржуваат под рака и така почнува нов разговор за тоа што беше наша младост во времето – невремето.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Мајката не може да го види тажниот неспокој на своето дете; таа гледа кон некое друго место, некаде далеку.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На крајот од спалната, во аголот, на еден кревет, лежеше Клара во бела ноќница.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа болка се спуштила и на усните на детето, и на гестот на неговите раце – едната ја ставило високо на градите, над срцето, а со прстињата од другата се држи за палецот на мајка си, и како да покажува со показалецот надолу.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во спалната во која нѐ внесе доктор Гете, на десетина кревети лежеа жени – некои неподвижни, други се превртуваа во креветите и мумлаа, една од жените беше со врзани раце и нозе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Така, на пр., во едно писмо од бугарскиот „трговски агент” од Солун А.Шопов од 26.10.1903 год. до бугарскиот министер-претседател Р.Петров меѓу другото се вели: „Некои кругови на овдешнава Внатрешна организацнја сѐ почесто и посериозно зборуваат дека некои од началниците на таа организација влегувале во спогодба со српската влада или со некои кругови во Белград за заедничко дејствување во Македонија, но со јасни разграничувања на интересните сфери.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

105. И „врховистот” бугарскиот полковник Анастас Јанков (?-1906) од с.Загоричани, кога во 1902 год. отиде со голема чета во Костурско за да крева „востание”, издаде проглас во кој меѓу другото се вели: „Македонци!

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Причините на претензиите на Србите и на Бугарите се, се разбира, чисто политички, но освен нив има уште една: македонските наречја стојат едно до друго така блиску, едно во друго се слеваат толку незабележливо што, ако се признае едно од нив за српско или за бугарско, ќе треба да се признаат за такви едно по друго и сите соседни со него.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Неколкумина се свртеле кон волето во втората запрега чиј стопан останал да гори зад нив во плиток гроб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Неделко Шијак последен сфатил. Еднодушната мисла на другите се разлеала по сета негова снага.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога се служеше вечерата, само на едната половина од салата ѕвечкаа ножевите и виљушките, а на другата се јадеше само со раце, па немаше тропање.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Значи, навистина е писмото, сите другите се уверуваат и си помислуваат дека Костадин сигурно знае за него отпорано штом Максим му вели Земи го и штом тој го зема без збор, а кога Костадин го зема писмото, за да остане тутурката на земјата таква, одвиткана, односно за да не ја одвее развигорот, Максим, држејќи ја, му вели на Васила Митрески Нареди ги камењата на ќошевите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сега отворено и тие го гледаат него, Максим, Костадин Дамчески и сите други, потоа сите другите се погледнуваат еден со друг отворено и раскаено.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

и само коси, цело поле трешти, небото се тресе, мислиш на тебе ќе падне и се слуша само едно долго виење, еееее, јачи и плаче, ко мало детуле, и војниците како што одат и како што гинат само ау, ау, ау, викаат и едни паѓаат, а други се меткаат наваму и натаму, не знаат кај одат, чакалот им влегол в очи и ослепени се и од двата полка само осумдесет души не загинаа, и тогаш собув еден мртов Англичанец, ама старшијата ми ги виде чевлите на нозе и оди кај оди ќе ми се испули во чевлите, ништо нема загубено, а бара, и, кај ги најде, бре, ботушите што ми ги купи башта ми, вели, зар татко ти е Англичанец, му велам, и тој одвај дочека да го налутам, нема арамии кога сите крадат и почна да ме тепа, преку нос, преку очи, и мсне светкавици ми играат и после многу ми се стемна и го гледам како 125

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јон е друга војска, и тој за други се бори, ми вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со едната рака ги водат добичињата, со другата се бранат од сонцето. Си го покриваат тилот и темето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таа зима се погоди многу лоша, Дали дека војната беше лоша и зимата стана лоша. Знаеш, едно зло на друго се калеми, се врзува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Чудните и неразбирливи знаци оставени од „староседелците“, како што ги нарековме лудите, што пред нас биле тука сместени (едно печеснаесет, сигурно последните, другите се разбегале веднаш по војната, се вратиле во нормалниот живот), - проклет да бидам, тие знаци раѓаа страв во коските.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Туку гледате, ги исфрлиле од себе неубавите, груби капутишта, ги слекле тешките војнички кондури, која боса, која по калци, бели, домашни, која по свилени чорапи добиени на крос-контрите (како награда), - која по гаќички, која во селско шајачно фустанче, која со долги, мили раце, бели, слаби, о боже, некоја што била малечка се извила, заластарила, високо, до небото, друга се смалила, се свиткала, се подгрбавила, о господе боже!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Само пропуштените шанси чекаат во заседа втори. Другите се борат за првата.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

На крајот од овој век, меѓутоа, сведоци сме на спротивни тврдења: Пол Фаерабенд и други се залагаат за „науката како уметност”, а задачите на дизајнот - којшто, како и некогаш, претставува уметнички момент внатре во занаетчиството, односно индустријата - стануваат сѐ пообемни и поприсутни.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Неговото ситно сестриче, премногу мало за да ја разбере играта, седеше потпрено на една перница, смеејќи се затоа што другите се смееја.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Преминувањата од една група во друга се далеку помалубројни отколку во капитализмот, или дури и во прединдустриската ера.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Границите меѓу трите супер-држави на некои места се произволни, на други се менуваат во зависност од воената среќа, но општо земено тие ги следат географските меѓи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Зборови знаци пред нас, еден преку друг се докажуваат. лица засолнати во времето демнат, тишината чека, чека на крстопатот од мечти, стои за да биде замолкната.

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

Сите други се создадени да ѝ бидат робови на таа нација. Да ѝ слугуваат.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Се качи Стојан трет и се фати за ќерамидите на калето и како мачка се спушти наземи. Со секавична брзина ја отвори портата и другите се втурнаа внатре.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Не се разбудија само дечињата, инаку сите други ги кренаа главите и еден со друг се прашуваа што е тоа што се случува околу нив.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Се наоѓаме други Се прегрнуваме Од таа страна осои небидницата. Изеди се ѝ нарачуваме Не се враќаме.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Некои се задоволуваат со тоа што ќе сменат чорапи, некои други се поамбициозни и менуваат фризура, некои го менуваат распоредот на мебелот во дневна, некои менуваат работно место, некои брачен партнер, некои одат дури дотаму што ќе се променат себеси...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Знаеше дека другиот се мачи да го отчепи шишето со ликер, Чу: „Јас сум пропаднат светец, бивш богослов.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Времето врвело... Куќите една по друга се множеле, множеле и селцето од година во година и се ширело и растело...

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Авионите еден по друг се спуштаа над колоната и ја опсипуваа со митралески рафали...

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Откога се починале и се понајале, си летнале пак и си дошле во тие земји кај што си имале седела, та секој си тргнал во својот вилает, а Силјан со Аџијата и друзи се упатиле за кај Прилеп.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Едниот ќе поведе во својот утрински занес пречекувајќи го сонцето другите го следат во складно безредие и еден по друг се редат во устремот на денот.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Одново бродиш – а неа нигде ќе ја нема И сѐ што ќе видиш пред да оземјиш, пред да онебееш Ќе биде сликата: Си играат две дечиња заборавени крај водата сина Едното уште кружи – другото се вика Разделина.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

И еден со друг се бодревме за да се совладуваме, да почнуваме одново, да го искоренуваме плевелот на малодушноста.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Вечерта дојде и стрико му на Зоки. Додека другите се поздравуваа, Зоки гледаше во неговите раце. Но, тие беа празни.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Па, сепак, беше очигледно дека најавува спремност да поднесе секаков вид вистина, се разбира ако некој друг се досети да ја објави или барем да ја спомене.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Евентуалното постоење на такви, за неа непознати случаи од љубовниот живот на Ролан, се чинеше дека се многу поважни од спомнатиот банален настан во дуќанот за сода-вода.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Крај езерото каде што просторот е тесен, куќите се стиснале, се надјавнале една над друга, се туркале меѓу себе која подобро место да заземе, која понапред да излезе за да има што подобар поглед на езерото; другите се распрснале по околните места како солзи господови.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Границите служат не само за увид во динамиката на „себе“ и „другиот“, туку можат и да ни дадат увид во макрополитиката на динамиката внатре/ надвор: надворешниот друг се држи настрана преку меѓународната граница (армијата), а внатрешниот друг е предмет на полициската контрола (полицијата).

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Навали глава врз пушката и одеднаш - ја совлада некаква незнајна сладовина, неспозната леснина и рој мисли ѝ ја наполнија главата кои нескладно, една преку друга се превртуваат, претуруваат, се мешаат, клокотат.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Мече намина случајно накај собраната бригада откај врбаците, невиден од никого и чу дека меѓу другото се спомна и неговото име.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Тетин Доне ја разгрна ќурдијата, ги поткрена клашите, едната ја испружи крај софрето натаму, а по коленото од другата се удри.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Најпосле војската се собра во толпа на отстојание пред непријателските војници кои преплашено, стегнати еден во друг се држеа еден со друг цврсто прегрнати.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Еден на друг се потпираат, си ги оставаат главите.