ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Уште додека беше на прагот направи поклон, првин спрема Мустафа ефенди, потоа и спрема прилепските првенци, а кога се исправи, божем силно израдуван што се измирува со нив, лисецот ги прекрсти потковичаните, како да му се верни и вековни парохијани, и изјави дека знае зошто е повикан, дека му се радува на измирувањето, но и дека има нешто да придодаде во врска со измирувањето.

Максим и Костадин Димчески отидоа да спијат кај делениците а сите други останаа на ан кај Богатиновци.

Сите другите останаа доле во дворот на општината, а сам тој бувна во канцеларијата на Мустафа ефенди.

Тој се спружи и се распетла да го пече колкот. Другиот остана за малку загледан.

Се затворија неколку атеистички музеи, но други останаа отворени по силата на идеолошката инерција.

Капките се слеваат по твојата шофершајбна, а ти размислуваш за оној далечен ден кога те однесоа на излет со семејството на чичко Живко и кога нагло заврна и дождот ви ја растури првомајската скара и тебе те сместија во старата лада и ти дадоа една недопечена кобасица додека сите други останаа гладни и потоа ти пуштија радио и фудбалските коментари се мешаа со звуците на домашната естрада...

По пристигнувањето на Аварите, во втората половина на VI век, дел се приклучиле кон нив и се населиле во областа на среден Дунав и Тиса, а други останале околу р. Волга, Дон и северниот брег на Црно Море.

Оној со ежевска коса ја заниша главата (ја гледаше само неговата сенка), другиот остана неподвижен и загледан пред себе.

Другите остануваат на истото место каде што се нашле. Ги виде?

Инаку: зошто едните се плодни, а другите не раѓаат, зошто едните слабеат, а другите се дебелат, зошто едните се извишуваат, а другите остануваат куси - тоа тешко може човек да го знае; тешко - зошто не знае каква борба се води меѓу нив, меѓу нивните корења - долу под земјата.

Селаните, гледајќи ја сликата, велеа: ”И луѓето се како нив...

Меѓутоа, дури и тогаш кога имаме во вид дека употребата на „надворешна“ и „внатрешна“ состојба е само метафора, прашањето за тоа како духот и телото на една личност влијаат еден врз друг останува оптоварено со голем број непознати.

Секако, веднаш треба да напоменеме дека оваа, да ја наречеме антитеза на „надворешна“ и „внатрешна“ состојба, се сфаќа само како метафора, бидејќи духот, кој не се одликува со просторност, не може да биде опишан како нешто што се наоѓа во простор.

Змијата им била и добрина и зло уште од далечни времиња.

Како и да било, другите останале да се раскажува и потаму за нив. * Значи, ако не се грешело во сметките, по напуштањето на сиротинските расфрлани лесновски куќи зад господовиот грб, со бледи каменоресци, со многу трудни жени и со еден поинаков поп отколку што бил историчарот Доситеј Давидовски, дружината останала без повеќе од десет луѓе и со триесет камења за петнаесет воденици, и останала без сили да ги совладува нагорнините, дури и голите рамнини на кои и најмалиот камен израснувал пред очи во застрашувачка карпа од исконски дни.

Попот не се напрегал богзнае колку да ги опише страдањата на болните: Сандре Самарија, Самуил Пендуш и Филип Макариев блуеле или плукале крв пред умирање.

Некој мршаво ги уверувал дека сето тоа е претсказание, дека не му се мили на господа. Другите останале тврдоглави.

Едно дете зема неколку камчиња, се наведнува меѓу раширените нозе на еден од чуварите, и замавнува со камчињата по лудите.

Некои од лудите возвраќаат, други остануваат во својата занесеност со своите светови, или во својата збунетост од тоа зошто се нашле пред толку многу погледи. А толпата чека.

Ако заведувањето игра на картата на претчувствување на она што во другиот останува вечно тајно за него самиот, на она што никогаш нема да го дознаам за него и што сепак ме влече како тајна, тогаш веќе не останува многу слободен простор за заведување, бидејќи денес другиот веќе нема многу тајни ни за самиот себе.