долен (прид.) - облека (имн.)

Франц стоички го поднесува тоа, но, ги набљудува тестирањата со чудесна жестина. 162 okno.mk Во три часот по полноќ „Хаба“ е на врвот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Мажите се голи до појас, жените по долна облека, многумина дури и се откажале од обидот да танцуваат.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ставив и два ремени, еден поширок, друг потесен, според кројот на пантолоните, црни чевли, малку долна облека, една жолта четка за заби, две хемиски пенкала и уште некои потребни работи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дури кога ја наполни патната торба со долна облека за преслека, со дебел џемпер и износена ветровка, па ја смести на седиштето до возачкото, жена му, одејќи по него, се осмели со половина глас да праша: - Каде си наумил?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А боите, боите ми се последна ебана грижа”, како да слушнав дека шепоти додека издишуваше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Избирам со јаготките на прстите. Умирам од желба да ми се случи да напалам таква долна облека што нема да ја сеќавам кога ќе ја допирам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И визуелната монтажа е приложник на важен елемент, особено кон крајот на сцената со отуѓувачката примена на кадрирање од високо и од далечина (види, на пример, слика 15), со која се поттикнува емоционалната отуѓеност на гледачот од ликовите, а судирот меѓу двете жени се претвора во чиста претстава – претстава поставена конкретно за далечно и збунето (машко) гледање. ‌Особено понижувачко за ликовите, а со тоа и ласкаво за гледачите, посебно за мажите меѓу нив, е настојчивото наѕирање на детинската бела долна облека на Тина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Впрочем, воопшто не се ни работи за еротска желба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зашто свеченото сликање на емоционалното и на физичкото насилство во Најмила мамичке е сјаен пример за неуспешна сериозност – токму својството што Сузан Зонтаг со право го утврдила како определителна особеност на кампот.300 Но, зошто потфрла обидот на филмот да претстави ситуација што истовремено е и трагична и ужасна или не успева да ги исполни условите за вистинска сериозност, па станува смешен? ‌Многубројни се причините што би можеле да ги наведете: дводимензионалнитe, кабукистички изградени ликови; преглумувањето; растегнатите сцени со невидена емоционална претераност; ревноста и високопарноста на приказната – „грамадните громки пресврти“, како што тоа добро го срочил еден од нашите коментатори на Амазон, поради кои „се истиснале суптилноста и чувствителноста“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој ни овозможува да ја наѕреме сексуалната политика што го електризира заштитниот кордон околу повластеното подрачје на трагедијата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ѕиркањето на долната облека на Тина е истовремено жално, смешно, оградувачко и надразително.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Едно такво недостоинствено, начисто омаловажувачко разоткривање на патетичната ранливост на ликот би било крајно незамисливо во Милдред Пирс; би било исто толку неусогласено со отмениот стил на филмот колку што се и оние далечни и отуѓувачки кадрирања.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Хомосексуалноста тука е прашање на дрочење сам во луксузна хотелска соба, по свилена долна облека и во елегантно руво, кај што си го росиш телото со виолетова водичка, си пушиш цигари, си пиеш шампањско, окружен со свежо цвеќе, уживаш во чувството на моќ и си „токму онаков дечко каков што од секогаш си сакал да бидеш“ (130).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Понеделник наутро, тој е сѐ уште во долна облека, седнат на креветот каде стуткани се испомешале ќебето, перницата, пижамата, со сувогорчливи усни, по глупо истрошениот викенд.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Се разбира прво нѐ избањаа, ни дадоа чиста долна облека и врз неа ги облековме нашите, војничките, алишта.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И додека на село никој не носел ништо под својата облека, луѓето во градовите, кои токму во тој период доживуваат експанзија, почнале да користат долна облека.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Историјата не учи дека производството на хартијата од износени гаќи, зависело, пред се, од имотната состојба на луѓето, то ест од нивната навика да носат долна облека и уште поважно - да си ја менуваат.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во советот влегува и потсовет дека долна облека или гаќи никако не се носат зашто кој тебе ќе те чека да се соблекуваш... значи паѓа во вода онаа старата дека, ако треба, леб нема да јадеш ама добри секси гаќи мораш да имаш, затоа што тие сетики и леб ќе ти донесат, нели. Ви текнува?
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Зашто, во моментот кога се прошетуваш по долна облека, тој едноставно ја губи смелоста да ти пријде бидејќи те набљудува со крајот од окото, а во тој поглед се чита желбата како стопена топка од сладолед... и страв.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Навистина, во комодата ја нареди долната облека, во орманот обеси неколку костуми, но на ѕидовите не закачи слики ниту пак стави кутија, книга, фотографија на некој дел од мебелот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мнозина доаѓаа да го видат, ама никој не сакаше да го земе под наем.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но улицата е без дрворед, без дворови за петунии и лилави ноќничиња, балконите, на кои висат бели лелеави крпи на секаква долна облека, се без лимонови лисја и без фикуси.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Во фиоката со чипканата долна облека.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Нашминканото огледало и мојата издолжена појава во долна облека, го пропаднаа последниот обид да доживеам утро кое не наликува на неколкуте пред него.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Стануваше збор за женска долна облека закачена на втемелувачките столбови, небаре непознат пагански ритуал на повикување на божиците на плодноста.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Грешката, чинам, лежеше многу понапред - се покажа дека девојките кои, со долна облека на столбовите во диското, се повикуваа, не беа никакви божици на плодноста, туку на згодноста.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Ме победи, а потоа се смири како да се кае, сакал да му бидам сигурна.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тоа борење за мене беше фатално, до утрината целата долна облека што ја имав беше натопена, не заспав воопшто.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Беше свесен за својата грдост, за својата несмасност, еден врзоп од коски во нечиста долна облека, седи и плаче под острата бела светлина: но не можеше да запре.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Сполај ти, Пандо, ама ништо нема да носам со мене.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Пандо се врати со вреќа в раце. Ја стави на земја и, откако седна, рече: - Тука имам два шинела и нешто од долна облека.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Имам два шинела и нешто од долна облека, па земи нешто, - понуди Пандо. - А од каде ги имаш? - Ги оставиле оние што лежат горе.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Земи ја барем фанелата. Волнена е, од син ми.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Nevada“, во следната секунда, покажуваше 18:40:15. бројките на рускиот часовник беа големи, светли врз темна основа,па во склоп со металниот ремен, изгледаа некако стабилно.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Така, на пример, ми станува јасно дека: - менувам долна облека со различно темпо: гаќите по два пати на ден, маиците еднаш неделно - подзаборавам некои француски фрази што некогаш солидно ги употребував, па наместо „trois heures moins quart“ велам „deux heures quarantecinque“ - бричењето наутро ми се одолжува на 40 до 45 минути - минатиот понеделник едноставно ми попречи постоењето на борот (засаден во дворот од татко ми на денот на мојата мала матура, пред цели 30 години) и морав да го дадам да се исече, зошто одеднаш паднатите иглички почнаа да ми ги затнуваат одводите за вода на покривот - не можам да догледам 60 насто од театарските претстави и 80 насто од филмовите, а опседнат сум од хорор сцените на ТВ екранот, во кои што ѕиркам до доцна во полноќ со глава пикната под дланките.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И велам: „Спастри се Рајно, не туку покажувај ги дебелите меса. Не соблазнувај го Семјона“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Да сум ѝ ја видела новата долна облека.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Застана со колата под еден орев на средселото, ја потфати прирачната торба во којашто имаше пижами, две рала долна облека, еден џемпер за секој случај, две летни кошули, несесерот со нужните дрангулии, зелениот блок хартија и, се разбира, како што му беше препорачано, митото за Петра што неговата патна торба ја правеше значително потешка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Чорапи, долна облека, нараквици...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во куферот имал долна облека, „Клетници“ од В.Иго на француски јазик и, се разбира, повеќе пакетчиња убаво завиени, распореден, но и добро замаскиран динамит.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)