долг (прид.) - панталони (имн.)

Миќо носеше долги панталони, беше некако неубаво издолжен, како глиста, и целата негова физика не влеваше многу верба во она што го прикажуваше, но јас - кусопанталонест - го гледав сепак со извесен респект.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Уште е доста рано, а по сокаците веќе се движат деца, празнично облечени, Турчињата со фесови извадени од калап и со нови долги панталони.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој стана сенка, ми рекоа, тој, мојот старец, а јас носев нови долги панталони и се криев и плачев ноќе зашто тие беа купени со украдени пари. Украл.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не бев гладен, бев само алчен во својата контешка навика да носам секогаш нови долги панталони.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Навикната да носам секогаш нови долги панталони се закорени во менекако песочно зрно во школка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Отиде по она утро кога облеков долги панталони, и сѐ можеби заради нив стана, заради тоа сокривање на моите изгребани коленици. Го одведоа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Затоа сега немам сили да погледнам кон прекорот во очите над мене и не сум сигурен не е ли тој колар мојот старец прогонуван поради моите долги панталони.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Таму се запознав со беспризорното момче на кое му ветив долги панталони и нож.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
По еден заод некој од работниците го потсети на оној ден кога првпат навлече долги панталони.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тогаш се плашев: еднаш детето секако ќе треба да носи долги панталони.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Син му на даночниот инспектор, високо и суво момче во долги панталони, со жолта врска околу танкото жилаво вратче, високо ја држеше главата пред другите деца и ги покажуваше разјадените заби - горд беше со својата кадрава коса.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Отиде по она утро кога облеков долги панталони, и сѐ можеби заради нив стана, заради тоа сокривање на моите изгребани коленици. Го одведоа.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Затоа сега немам сили да погледнам кон прекорот во очите над мене и не сум сигурен не ли е тој колар мојот старец прогонет заради моите долги панталони.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не бев гладен, бев само алчен во својата контичка навика да носам секогаш нови долги панталони.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Навиката да носам секогаш нови долги панталони се закорени во мене како песочно зрно во школка.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Таму се запознав со безпризорното момче на кое му ветив нови долги панталони и нож.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
По еден заод некој од рабониците го потсети на оној ден кога првпат навлече долги панталони.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тој стана сенка, ми рекоа, тој, мојот старец, а јас носев нови долги панталони и се криев и плачев ноќе зашто тие беа купени со украдени пари. Украл.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тогаш се плашев; еднаш детето секако ќе треба да носи долги панталони.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)