ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Час подоцна, за тоа ѝ пишав и на Агна: „Луѓето во Маказар, такви какви што се, гневни, а некадарни да го преземат она што треба и во часот во кој што треба, можеби заради долгата историја на исплашеност, се јадат меѓу себе како шкорпиите што си ја јадат сопствената опашка.

Но, во својата долга историја, градот го менувал името и се викал: Филипол, Флавија, Тримонциум, Метропол, Неокор и на крајот го добил своето денешно име - Пловдив.

Но тоа е друга и долга историја.

Никој не сака да биде клише, сигурно, но машката геј-женственост не е само стереотип: таа е штетен стереотип со долга историја.

Секогаш кога говорот, движењето, однесувањето или предметите пројавуваат некаков отклон од најдиректниот, најкорисниот, најбезразумниот начин на изразување и на суштествување во светот, можеме да сметаме дека имаат „стил“ и дека се и автономни и примерни.391 ‌Токму затоа што стилот е отклон од нормата и начин на автономно постоење, бидејќи истовремено е и чуден самиот по себе и пример за себе – бидејќи самиот за себе си е нешто настрано – ете, токму затоа е тешко да му се објасни значењето.

Поврзувањето на геј-мажите со женскоста е причина за особена тревожност бидејќи претставува назадување, симбол на вековна хомофобична предрасуда.

Но, возможно е и дека клатното можеби се занишало премногу во спротивната насока.

За да ја објасниме задоволително привлечноста на Милдред Пирс за гејовите, мора да извршиме стилска анализа на речиси секој кадар во филмот, да направиме поцелосна верзија на анализата што предмалку се обидов да ја исцртам за онаа една сликовна низа.

Поконкретно, постоунволската победа на геј-идентитетот над лезбачите и над кралиците од една претходна ера сега веќе не наликува толку на мугра на ослободувањето колку што наликува на само уште една стратегија за доминација – последното поглавје во долгата историја на трансродовото угнетување од кое, дури сега, добро е, почнуваме да излегуваме.

Луѓето што им припаѓаат на други култури прават чудни работи, работи што ги зашеметуваат антрополозите, а на антрополозите им е работа да нѐ информираат за нив и, ако може, да ги објаснуваат. ‌Машката геј-култура, всушност, има долга историја на смеење на ситуации што на други им се ужасни или трагични.

Дека секој геј-маж ризикува да го отелотворува одбивниот, презрен лик што потајно истовремено го плаши и каков што верува дека е?

Наједноставните од нив сјадриле во себе долга историја и огромна и сложена низа од меѓусебно поврзани значења, значења нераскинливо отелотворени во самата нивна форма или во самиот нивен стил – обликот на славината, наглиот премин од говор во песна што му е карактеристичен на бродвејскиот мјузикл, осветлувањето на лицето на Џоан Крафорд и нејзиниот изговор на репликата што ја искажува гламурозната крајност на мајчинската абјектност.

Денес, во контекст на квир- и на трансродовите движења, тој постоунволски модел на машката геј-мажественост, иако сѐ уште има многу обожаватели (како што видовме предмалку во претходното поглавје), почнува да изгледа „старински“.360 Стоунволскиот бунт веќе не изгледа како некаков светскоисториски пораз на хомофобичното родово стереотипизирање, како конечно ослободување на геј-мажите од вековното робување на омаловажувачките родови идентитети, туку повеќе личи на празниот и кратковечен триумф на заблудената фантазија за безродова хомосексуалност.

Дека долгоочекуваното историско и лично остварување на достоинствен – односно мажествен – геј-идентитет ќе излезе дека било попусто и дека геј-мажите одново ќе ги потоморат сенките на патологијата, омаловажувачките стереотипи и неизбежната родово девијантна настраност?

А тоа е причината поради која и предметите на културните студии се до лудило тешки за анализа.

Ете што значело геј-ослободувањето, барем делумно: ослободување на сексуалноста од родот, слобода да се биде мажествен и умножување на сексуалните можности кои ги создавале новите буч-стилови на хомосексуалноста – токму со тоа што им овозможувале на геј-мажите да еротизираат други геј-мажи како геј-мажи.

„Низ долгата историја на печатарството - вели Кувер - имало безброј стратегии да се ограничи силата и доминацијата на печатарскиот ред (линија), од маргиналиите и фуснотите до креативните иновации на романсиерите како што се: Лоренс Стерн, Џемс Џојс, Рејмон Кено, Хулио Кортасар, Итало Калвино и Милорад Павиќ.“ (The N. Y. T., June 21, 1992, p. 23) Покрај овие автори електронските писатели за свои претходници ги сметаат уште и Сервантес и Борхес.

Поинаку кажано, потцртана е фундаментална разлика помеѓу Жената како означител што е кодифициран во една долга историја на бинарни спротиставености и означителот “феминист” како оној кој го гради признавањето на конструираната природа на Жената и е предодреден да трага по адекватни претстави за неа, и политички и симболички.

Камилски овие мисли ги сподели со Татко, кого го сметаше за покомпетентен од себе: Османската цивилизација мошне брзо ќе завладее во светот, но врз нови цивилизациски вредности, различни од андалузиската исламска цивилизација, пред сѐ мотивирана од военоосвојувачки цели. Но тоа е долга историја...

Е, тоа е долга историја, но вреди да се раскаже!

Камилски не беше целосно задоволен од одговорот, ја продолжи својата мисла како можен предизвик за Татко: Врз осумвековната мистерија на исламскиот андалузиски период се надоврзуваат митските шест века на османската цивилизација.

Во прв ред тоа ќе биде професорот Лимузин, но најсилна поддршка ќе добие од познатиот писател Реми де Гурмон, кој во тој период бил нарекуван папа на симболизмот, како и од неговиот пријател Гијом Аполинер, но тоа е долга историја...

Покрај тоа, погранични зони се под влијание на - а понекогаш и ги споделуваат - вредностите, идеите, обичаите и традициите на своите еквиваленти од другата страна на границата: „Границите ги делат луѓето кои живеат на двете страни, кои можеби имале долга историја на културни и социјални контакти, но во исто време тие нив ги обединуваат во искуството на блискост до границата и (делумна) зависност од неа“.70 70 Michiel Baud and Willem van Schendel, “Toward a Comparative History of Borderlands,” Journal of World History 8.2 (1997): 242. 56 6. 1 Привремени народи, раселени заедници Во пост-индустрискиот и сè поглобализираниот свет, веќе не можеме да се потпреме на единството, хомогеноста и заштитата „на дискретно ограничени нации, заедници, држави, идентитети и територии“.

Тие ја разоткриваат неточноста на големата „фикција“ на националната држава како етнички, расно, јазично и културно хомогена.

Настојуваше постојаната потрага по спасот на главните ликови на сагата, низ помирување и толерантност, одбивање на границите и делбите, да ја види како реалност на земјата, регионот, на народите кои имаа долга историја на страдање.

Но јас мислам дека не би било толку паметно од моја страна да продолжам да ви пишувам за секакви поединости за оваа ситуација за која моите коментари и немири не би промениле ништо.

Но тоа е долга историја, ќе ви напишам другпат.

Градот со долга историја во текот на еден милениум беше средиште на албанскиот идентитет.

Молчеше малку, па воздивна: - Долга историја е тоа. Тој беше војник, служеше во морнарицата, во некој град далеку некаде, што се вика Риека.