долг (прид.) - брада (имн.)

Уште ако ја дадеме неговата јако развиена телесна градба ќе ни биде јасно зошто толку голема беше неговата фигура во очите на тие што имаа работа со него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но неговата долга брада и големи мустаќи обесени надолу го правеа многу постар отколку што беше.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Две жени со долга брада над оџаци црно чадат.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Меѓу кожите полковниците го забележаа Сујак, кој облечен во кожув и со шубара на главата, а лицето скриено во долгата брада, им заличи на ѕвер или човек од прикаските.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Случајно или заради украс, на неговата долга брада лежеше закачено со штипка живо ракче.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ликовите се тиха језа – фризури ко Марџ Симпсон, дугачка брада сплетена у пунџа, гајтан веѓи ала Брежњев, бркови врзани у лептир машна позади уши, Амиши со страшно рунтави бакембарди...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Тројцата останале во сеќавањето на луѓето и во ноќните прикаски како набожни проказници од нова балканска Библија.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По толку години, секако предолго време и за најсвет живот, кираџиите и дрварите се колнеле во очите и во децата дека ги сретнале во дождливите есенски наквечерини, тројца, костур зад костур со долга брада, нечудни очајници и голтари до кожа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На челото имаше помалку бори одошто грижи, но не изгледаше помлад, зашто носеше долга брада која му даваше изглед на рабин, иако беше обичен шивач на облека според западната мода и почитуван член на чаршијата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се појави едно мало, сосем мали џуџе, со долга брада и црвена капа со бели точки.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Поради премногу долгата брада, го прогласи мажот на Ирис за политички неподобен и го затвори во самица.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Живите светови околу нас Старецот ја погали својата бела долга брада, седнувајќи врз тревата така лесно, како лесен пердув да се спушти врз зеленилото и се задржа врз него со леснотија без да пропадне.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Му се виде Игор Лозински на сон остарен, со обелена долга брада, како започнува да се оддалечува кон облак над истекот на реката од Езерото.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)