ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

„Јас сакам да останам овде,“ рекла Добрата Душичка, стуткувајќи се во креветот.

Си оди Добрата Душичка! Си оди засекогаш!“

Некоја од жените од собата во која беше сместена Добрата Душичка го имаше отворено прозорецот и викаше на сет глас: „Луѓееееее!

Ја одведуваат Добрата Душичка! Луѓеееее! Излезете да се збогувате со Добрата Душичка!

Во собата за умирање мирисаше на смрт.

Се наведнав, ја бакнав во испотеното чело.

Добрата Душичка ги пружила рацете кон масичката до креветот, заграбила неколку коњчиња, цветови и ангелчиња направени од дрво, и успеала да ги пикне во џебовите од ноќницата пред нејзините браќа да ја зграбат и да ја изнесат од просторијата.

Си ги повторував нејзините зборови, но тие не носеа утеха; „сѐ ќе биде добро“ – тие зборови ми се враќаа со некакво подмолно, потсмешливо ехо.

Додека таа расправија траеше, Макс се издвои од групата пациенти кои стоеја покрај прозорецот, се приближи до Добрата Душичка, и ја извади иглата забодена во нејзиното чело. .

„Бакни ме,“ повтори Добрата Душичка, и ги склопи очите.

Кога одевме по паркот, таа береше цвеќиња, или кинеше стракови трева, или откршнуваше гранчиња од дрвјата, а потоа бараше луѓе со очајни погледи, им се приближуваше, и им ги подаваше цветчињата, страковите, гранчињата. .

„Добрата Душичка умира,“ рече Клара додека чекоревме по ходникот.

Макс ѝ го ветуваше на Добрата Душичка она што тој самиот некогаш посакувал животот да му го вети нему, ѝ ветуваше сосема обични нешта, нешта кои луѓето не си ги ветуваат затоа што тие се подразбираат во постоењето та за нив нема потреба од посакување, нема предуслов за копнеж, затоа што копнежот може да се роди само кон она што е тешко остварливо.

Немо гледавме од зад решетките на нашите прозорци, гледавме како Добрата Душичка се оддалечува, вртејќи ја главата кон оние решетки зад кои стоеше Макс, одеше свртена така – нозете ѝ чекореа кон едниот, очите ѝ гледаа кон другиот крај на светот.

Јас продолжив кон телото кое лежеше на душекот на средината од просторијата.

Прозорците на Гнездо се отворија; стоевме крај решетките и гледавме како вратата од болницата се отвора и како двајца силни мажи ја водат својата сестра.

„Не се однесува Добрата Душичка неразумно кон вашите постапки, туку вашите постапки се неразумни,“ рече Клара, и продолжи да се расправа со доктор Гете.

„Не постои повеќе овде за тебе,“ ѝ викнал едниот од браќата, ја грабнал за рамената, и ја истуркал од креветот. „Те водиме дома засекогаш!“

„Ако ти треба нешто, дојди повторно,“ рече Добрата Душичка, гледајќи ме како одам кон вратата.

А тој ден, по таа средба, си ги повторував зборовите на Добрата Душичка: „Сѐ ќе биде добро“, а тие бледнееја пред прашањето: Зошто страдаше таа, која никому никогаш не му беше сторила зло?

Таа пролет, пролетта во која Добрата Душичка и Макс чуваа од згаснување некој тивок оган на кој се грее душата, за нив траеше колку цел еден живот.

„Ќе дојдам,“ реков. „И не грижи се. Сѐ ќе биде добро.“

Таа девојка сите ја викаа Добрата Душичка, затоа што секого прашуваше: „Ти треба ли нешто?“

„Ете ја Добрата Душичка,“ рече.

За миг браќата на Добрата Душичка застанаа, застана и таа меѓу нив, вртејќи ја главата кон онаму од каде се оддалечуваше. Престана и завивањето на Макс.