ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Таа претставуваше германски авион од последната војна, “Јункер 87” изработен во дрво, во природна величина и беше целосна репродукција на авионот со кој уметникот се урна во Крим за време на втората светска војна.

Но, се случува така што, разгледувано само за себе, ова дело целосно се вбројува во иста линија со Дишан и Флуксус (3) кои, конечно, со години спаѓале во аналите на денешната уметност. (1) “Joseph Beuys et les idées recues” art Press n 42, ноември 1980. (2) Joseph Beuys, “La Mort me tient en éveil” издание Arpap. (3) Зар Макиунас не изјави: “Погодоците на Флуксус се социјални, а не естетски?

Ако Симан се однесувал како да не ја познава волјата на уметникот да побегне од системот на уметноста, тоа го сторил само за уште подобро да ја открие претпоставената вредност на делото на Бојс и поуспешно да ја вклопи, преку каталог, во серијата на “класици на ХХ век”.

Тоа е ангажиран пристап со кој авторот ни укажува кон што би можела да се стреми денешната уметност.

Кој е во состојба да наведе пример на таков апсолутен исказ во нашата денешна уметност?

Во виртуелната реалност всушност допирот е сетило-теоретичар, бидејќи непосредно во материјалниот однос не допира ништо, функционира само преку дистанца, која му овозможува информатичен, податочен контакт преку посебни интерфејси.

Неочекувано дури и денешната уметност доби со програмските пакети за виртуелна уметност одличен предмет, очовечен и теоретски релевантен предмет, со кого допирот започнува да се развива и обликува како сетило-теоретичар.

“L’amor che mouve il Sole e l’altre stelle”.

Дали денешниот свет, денешната уметност, денешниот “проблематичен” и оној наводно “среден”, во себе хармоничен човек, не стојат пред истата дилема?

Мистеријата во неговото опстојување е во тоа дека највисоката и крајна апстракција за темелот на светот како божество на крајот на краиштата претставува нешто сосема “натуралистичко”, додека “класицистот” со својата близина до природата доаѓа дотаму она метафизички не-сликовитото, имено, Бога, да си го претставува во сосема алогична фигура за човечката историја: како човек. okno.mk 247

Прастар естетички судир (...) Дали изворниот антагонизам меѓу двата „апсолути“ кој е толку заострен во денешниот свет, не само во денешната уметност, претставува борба за сликата божја?