далечен (прид.) - глас (имн.)

Една смрзната сегашност со еден далечен глас рапав и сув како земја: Оче Симеоне, запечати го своето утре и дојди под една трева, два метри долг и со едно подотворено око.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Јас него одвај и го познавам – рече мајка ми со некаков далечен глас.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Пушеа од земјени лулиња, тутун или сув лист - не знам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Наеднаш како сè да стана ехо на некој далечен глас или далечен настан.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мурџо исто така видливо растревожен од далечниот глас на камбаните оти и покрај тоа што сака да продолжи со нив, онде горе, на крајот од улицава ќе се сврти Пелагија со еден молбен опул дека доста одел со нив, дека сега е време да се врати да ја варди куќата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Но, од десната страна паднав од една карпа заедно со снегот и малку се онесвестив.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ме освести еден далечен глас: Милка, Милка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Со длабок и јасен глас, нејзината сосетка ѝ одговори: – Во најдлабоката бездна на пеколот. – Велат дека ова е земјата Маура – рече некој друг, далечен глас, кој одѕвонуваше низ спалната. – И навистина, тоа е точно, зашто летно време, кога има месечина, се слуша како кучињата му лаат на морето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Уште од нејзината прва недела во санаториумот, ноќната болничарка без заобиколувања ѝ предложи да спие со неа во стражарската соба.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)