ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

За време воените буни на јаничарите се превртувал казанот, а и баклавата имала коцелив горчлив вкус.

Ние бездруго нема да ја доживееме судбината на скржавиот имам? рече во шега Камилски откако мацна во чинијата со скршеното парченца од погачата.

Сјајните и виолетови плодови на патлиџанот, пресечени на половина, издлабени во средината, со пријатно горчливиот вкус, беа како голем букет составен од разнобојниот испечен зарзават во кујната.

Јазикот на храната станувал неумолив... Чудни обичаи во чудни времиња! коментира Камилски.

Имам остар, горчлив вкус во задниот дел од устата.

Изгледаа како неколку секунди. 24.00 Се симнувам по скалите од третиот кат и сега сум на улицата.

Првин ја дотера главата со набрчканото чело, потоа подвиснатите образи, па брадичето, ушите со звуците во нив, свитканите веѓи, шарата врз успуканите усни и на нив зборот што не го беше иустил, горчливиот вкус на непцата, сјајот во очите загледани во небото со занес и некако гордо,достоинствено, а потоа и погледот онаков каков што му прилега на човек упатен кон Вечноста.

И од оваа мимолетна средба, неочекувана и ненадејна, во устата почувствував горчлив вкус, а во пазувите студенило што ми го праќаше павтежот од полите на зелениот мантил на тој човек.

А паметам и такви со силен и горчлив вкус, кои тешко се голтаа, кога со месеци „обивав“ врати на клиника носејќи го во себе врелиот компир на левата страна, кај слабината, па целото тело го искривував за да најдам положба во која најмалку боли.

Како возрасен граѓанин (на една постколонијална територија), продолжи да се раскрупнува, и натаму ја сака музиката и во поголем дел од времето е добродушен.

Во бројни раскази од оваа книга („Лекција“, „My private Europe“, „Поглед од чекалница“) очигледна е, од една страна, авторовата носталгија по минатото кога меѓу Балканот и Западна Европа не постоел „ѕид од свила“(како што метафорички ќе каже тој на едно место), а од друга страна, неговата „ангажирана“ позиција и свест за горчливиот вкус на современоста; будното и секогаш на штрек фотографско око на Прокопиев загрижувачки бдее над овој наш „резервен живот“ „во простор каде е вообичаено ништењето на домовите и приватните достигнувања...“.

Вашата провансалска лаванда можеби ја имаше моќта на Прустовиот меден колач мадлен, кој за мене имаше горчлив вкус, но кој сепак ми го поврати вкусот на едно време, без кој можеби не е можна полнотата на животот, по која трагаме можеби и кон отаде.

Го впивме тоа горчливо искуство на претците со мајчиното млеко, па го заборавивме – сакајќи да ѝ припаѓаме на новата Европа, заборавајќи дека Европа еден ден одново ќе ја сврти кон нас својата крволочна челуст; верувајќи во новата Европа ја заборавивме судбината на нашите блиски и далечни претци, заборавивме на крвта која им била пиена затоа што биле од инаква крв, ги заборавивме неброените судбини на понижуваните, лажно обвинуваните, прогонетите, мачените, усмртуваните, заборавени и од Бог и од ѓаволот.

Многу години пред да го напише „Мојсеј и монотеизмот”, брат ми со мајчиното млеко ја вцица и горкоста на изгонетите од земја во земја, на проколнатите заради различната религија и различното потекло, на горените на клада заради тоа што оние другите, кои се сметале за правоверни, со векови лажно ги обвинувале дека фрлале отров во бунарите, дека предизвикувале чума, дека правеле договори со ѓаволот; уште со млекото на нашата мајка тој го имаше примено во себе тој горчлив вкус.

Лесна потиштеност го обзеде мојот спокој, Ко гранче шимшир со горчлив вкус, насмевка по образот, во виртуелен свет...

А потоа додаде: „Со еден збор сите вие сте матежина со горчлив вкус што со мачнина ја голта осетливото грло на нашиот човек“.

Сега требаше да навикнеме без нив, да се надоместат нивните протеини, витамини, калории, кои дотогаш ни го заблажуваа горчливиот вкус на сиромаштија­та.