голем (прид.) - сеќавање (имн.)

Земјата има големо сеќавање и не случајно и Хлебников ќе извика за руската и македонската патека на светот кон Исток. Ad patres, значи, ad patres, зашто кај и би нè познал без историските лузни на нас што ги носиме?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ad patres, ad patres Има еден коњ, скока од рид на рид и од век во век, ноќем вишти под ѕвездите на Азија, утринум гребе, раскопува, ги буди оние на чии бедра вземи сè уште болскотат нивните сјајни мечови и го раздиплува големото македонско писмо - како единствена насока на Европа кон Исток.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Висевме на овие стебла, а Земјата има големо сеќавање и на мене и на моите војски.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Доаѓаат со бајраци и со труби и преповторуваат: сите ние веќе по трипати бевме мртви...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)