голем (прид.) - рака (имн.)

Води ме кај твојот војвода да му се предада", — и му ја подаде големата рака на Шаќира.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Шаќир беше уште младо момче на дваесетина години, та како на стрико или вујко му бакна рака на постариот Толета, кој беше токму двапати постар од него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Слаб, малку подгрбавен, чекореше со тешки стапки, мавтајќи ги големите раце.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Цариград на неговата младост, напати го гледаше како голема рака подадена од европскиот кон азискиот дел, сета блесната со алемкамени, а напати како толерантно цивилизациско средиште во кое се спротивставуваа, но и се почитуваа, западната и источната култура, како и муслиманската, христијанската и хебрејската традиција.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тој сакаше да го прегрне човечецот со долги и немирни прсти(овој пак се обидуваше да не дојде под обрачот на големите раце) и раскажуваше за природата и за гасениците најмногу за некој Чарли Краков, или за призрак на опачината на неговата потсвест, на нешто што е натсвест и живее вон од него, вон од неговата матна мисла, нешто на што зборовите и му го градат и му го одземаат обликот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Оној веќаваше, оној плачеше, поземајќи ги парите од Башмајсторот, оној дури и му баци рака на Башмајсторот, беше една голема, корава рака, испукана од делкање камен и од варта, сите мислеа дека не можеше да се стори ништо, ни една трошка, поинаку; сите тогаш мислеа дека е сега готово, дека по ова на оној ќе мора да му дојде умот, а Башмајсторот ја тргна својата голема рака, помолче, помолче, а после рече: „Чуј, сине.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Пред нив одеше и мавташе со големите раце нивниот цар, Кузман.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Чана се приближува до неа, ја префрла својата голема рака преку нејзините рамена, ѝ доаѓа да се расплаче од зборовите на Пелагија, а и силно да ја стегне, да ја внесе во себе, толку многу ја сака!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Со големи раце самиот себе да се прибере и мене и него во себе, и срцето да го смири во тивко треперење.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Тихо ѝ шепоти на Малинка: - Ама му се големи рацете! Ама му се извалкани!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Нашите нозе одат по песокта и тоа е како голема рака со дванаесет прсти што се движи по зовриеното морско дно.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)