Наместо да се отфрлат како неважни маргинализирани зони, тесни парчиња земја помеѓу стабилните места, сакаме да покажеме дека граничните зони како поим претставуваат поадекватна концептуализација на „нормалниот“ локалитет на постмодерниот субјект“.76 Ваквото продуктивно гледиште за границата, како „празнична, поради креативната 76 Hastings Donnan and Thomas M. Wilson, Borders: Frontiers of Identity, Nation and State. (Oxford: Berg Publishers, 1999), 38. 61 енергија која се ослободува од обичната борба за отпор“, каде таа се зема како метафора за сите ситуации кои се карактеризираат со контрадикција и натпревар, може да послужи како вреден коректив на предоминантно негативната употреба на терминот (освен ако не заборавиме дека граиците се исто и инструмент на моќ).77 Бидејќи границата е, меѓу останатото, место за дијалог и заемно истражување.
„Простори на моќта“
од Зоран Попоски
(2009)
Во нивното читање на терминот, тој не означува фиксно топографско место меѓу две други фиксни локалитети (нации, општества, култури), туку „меѓу-зона на раселување и детериторијализација кој го формира идентитетот на хибридниот субјект.
„Простори на моќта“
од Зоран Попоски
(2009)