вознемирен (прид.) - глас (имн.)

- Ѓеле... Ѓеле ги затегна веѓите, ја смени бојата на лицето и со вознемирен глас продолжи: „Сите не се согласиле!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Јас сум жена, оставена жена... и чувам едно дете без мајка, тоа дете го зедов на 4 годишна возраст и го одгледувам како можам и умеам... но, еве, животот не прегази финансиски, па јас дојдов овде кај вас да прашам дали вие некако ќе ми помогнете, барем да го истуркам девојчето да заврши средно школо... ме разбирате... - веќе со видно вознемирен глас и солзи на очите, почна да ги испрекинува зборовите.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Заѕвони телефонот. Го познав вознемирениот глас на сопругата Гзиме: - Дојди веднаш.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Илија, воскликнува вознемирениот глас на монахот!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Петер Иваз го забележа мојот немир, ја зеде фасциклата со телеграми и веднаш замина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Налик на непристрасен наратор, застанувајќи над и надвор од раскажуваниот настан, тој всушност, за време на сета сторија, сугерира дека е внатре, дека е вознемирениот глас на една неправедна војна, на една апсурдна и трагична војна...
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)