Прибирајќи ги есено време коњите, Вите видел убави орници со богата паша, па една есен си направил нешто меќанец — колипка — во полите на овие високи планини, презимувал, а пролетта си ги дотерал и овците и говетцата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тука имаме многу високи планини што имаат разен правец и образуваат котлини, одделени една од друга.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
За тврдењето на проф. Миловановиќ дека Македонија не составувала и не составува географска, етнографска и историска целина, за кое некои можеби ќе најдат потврда во моите расудувања за изменувањето на националното име кај нас, освен тоа што е речено кога стануваше зборот за прашањето дали има во Македонија две словенски народности, ќе го речам уште следново: Иако е Македонија составена од неколку котлини, разграничени со високи планини, пак таа во денешниот нејзин вид има живеано одделно од Бугарија и од Србија или самостоен живот или под други држави.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Тоа е јасен доказ оти нејзината среќа не зависела само од Србија и Бугарија и оти високите планини што ги заобилколуваат македонските котлини уште не се таква опасност за заедничкиот политички живот кај нивните жители.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Околу и далеку пред нив високи планини разделени со длабоки трапови.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Нашето црвено ждребе, нашата улава стихија, кога би се сетило на овие ливади и на оваа месечина ноќва - тоа со еден единствен скок би ја прескочило високата планина на времето која нѐ дели, би ги прескочило сите ноќи, значи, и сите одминати години, и би се покажало од некаде, би се растрчало и потскокнувало, би виштело од радости, и не знаејќи дека со своите тенки копитца тоа тропа на вратите на сите кои растеа и трчаа заедно со него, заборавени веќе и покриени со крвавото руменило на залезот...
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Првите сл'нчеви зраци позлатиха Г'сти, високи планини, Дрвјата разц'внати земја покриха С п'пки развиени свои.
„Пeсни“
од Рајко Жинзифов
(1863)
Од тој род сум и јас и мојата сестра на која, кога наполни 14 години, на челото ѝ се појави црвена дамка, и почна да пее чудни песни низ кои, оние што ја слушаа, гледаа зелени долини, високи планини, чудни храмови и зданија.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Зиме овците слегуваа на зимоиште во Долна Белица, а лете, од април до септември, се качуваа на високата планина Јабланица, на илјада и двеста метри, во катунот на селото Горна Белица.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Блазе си им, си велам, на високите планини: на нив постојано врне дожд.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сепак, ние не бевме гладни и до некаде бевме и добро облечени, ако може така да се каже, за едно такво зафрлено село, во тие високи планини како што беше Бесвина.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Ти остави твојте коски пo високи планини, Што долета црно орле преко нашата земја, то сакаше да му вади очите no главата.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Тогаш од страв сите луѓе се прибирале во куќите.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
Од страна никој не смеел да се доближи кон високите планини.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
Простувањето, во тебе, се испречува како висока планина.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Се преминуваа границите преку високите планини, се бегаше дење и ноќе, со последните сили и надеж.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Но сепак малку подоцна Филип Д. (во тоа сосема е сигурен) наеднаш се виде себеси поставен на огромната височина на денот , таму од каде што преку планините можеш да ја видиш ноќта во нејзиното мрачно легло; или, (што исто така беше можно) се виде качен на високата планина на ноќта па оттаму, преку ридовите, го гледаше денот како забрзано ја освојува планината.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
За оваа незаинтересираност може да се наведат повеќе причини, но како основна треба да се смета августовското попладне кое беше и премногу натрупано со оган што бавно се влечеше кон модрите високи планини на запад.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)