висок (прид.) - бука (имн.)

Патуваше Змејко со својот Чилко едно цело претпладне пат под дрвјата, често му слегуваше на коњот и го оставаше да го призачека, додека тој одеше да присобере уште некоја од црвените шумски јаготки, што зрееја по лединките крај патот, а после тој пак му скокнуваше на самарот и продолжуваше да го патува своето спокојно летно претпладневно патување под зелените крошни на високите буки, под синото небо, ишарано со бели ретки облаци...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Излегоа на падината над Пишишки Камен. На зелената падина, под високите буки, на тревата лежеа и си починуваа многу партизани.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
На високиот врв од една голема и висока бука, стоеше горски гулаб и гукаше: - Гугу-гу-гугу! Гугу-гу-гугу! Високо на небото леташе, се вишеше и чуруликаше чучулигата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Тука, под белите облаци на круните од високите буки, стоеше една изгасната провидна темнинка, што немаше никаква белина ни во најбелите мигови на белата зимна ноќ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Од гранките на една висока бука, излета сив гулаб.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
На големите и високи буки, од северната страна, висеше сив мов.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Беа неколку буки, само неколку високи буки со нивните ветки, испрскани со чести пупки, родени под тоа сонце во зимниот ден.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)