ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Виртуелните машини ги споменува во следниот контекст: ‘човек сум или машина?

Неочекувано дури и денешната уметност доби со програмските пакети за виртуелна уметност одличен предмет, очовечен и теоретски релевантен предмет, со кого допирот започнува да се развива и обликува како сетило-теоретичар.

Со инвестирањето на уметничкиот код (авторство, избор, реткост, иновативност, естети­чност, инсценација) уметникот доволно уверливо ги демонстрира облиците на приклученост на денешниот поединец кон виртуелните машини.

Со употреба пак на виртуелните машини и новите технологии никако не сум отуѓен.

Уметничкото дело впрочем (како програм) значајно се прилагодува кон желбите на примателот; во рамките на виртуелната реалност примателот ги гледа (метафорично речено) само оние филмови, кои што ги сообликува (режира) самиот тој.

Она што бега и се губи во секојдневната рутина, се покажува во уметничката употреба на компјутерите и другите виртуелни машини.

Како пак изгледа уметниковото занимавање со виртуелните машини, значи неговото напуштање на кинетичкото (механичко) подрачје и насочување кон (сè уште претежно информатичките и дигитализирани) виртуелни машини?

Во периодот кога новите математика, физика и хемија ги обликуваа теориите, коишто по неколку десетлетија доведоа до сериско производство на виртуелни машини, уметниците значи ја откриваа естетичноста на предвиртуелните механички машини и нивната провокативност со оглед на традиционалната статика на ликовниот израз. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 37

Таа Baudrillard-ова мисла нè насочува кон нов вид на машини, кон виртуелна, протетска, со телото споена машина; значи, зборуваме за реални и виртуелни машини, кои што се суштински поврзани со третата технолошка револуција и нејзината минијатуризација на деловите базирана на технологиите од 70-ите, 80-ите и 90- ите години.

Споменатите инсталации (со логиката на виртуелните машини поврзани дела) без големи тешкотии го менувааат општествениот систем на уметноста како комплексни, нелинеарни, автореференцијални и автопоетични.

Во околината на уметничките виртуелни машини допирот не допира за да грабне и да има, туку допира за да може неговиот актер да патува, да сонува и да ги испробува паралелните светови.

Уметниците што работат со виртуелните машини, при конципирањето на своите дела го земаат предвид и начелото на интерактивност во смисла на кибернетичка врска меѓу делото и неговиот примател и која што при одредени рамки влегува во мрежи (net­ working).

Токму од во овој текст споменатите уметнички дела, втемелени врз технологијата на виртуелните машини, доаѓа чекорот нанапред во новата проценка на допирот и со тоа доаѓа до вистинска субверзија на полето на естетиката, којашто досега ги форсираше како сетила- okno.mk | Margina #15-16 [1995] 45 теоретичари само видот и слухот.

Она што го фасцинирало Flusser да ги запише тие екстремни тврдења (изедначувањето на научниците со компјутерските уметници), е токму способноста на компјутерот како еминентно виртуелна машина, да не ги пресметува и обработува нештата само на ниво на броеви, туку уште повеќе, броевите да ги синтетизира во облици.

Податочната ракавица (data glove), која што овозможува влез и во уметничко кодираните виртуелни светови (во смисла уметност на виртуелните машини), е главен интерфејс во технологијата на виртуелната вистинитост, таа нагласено го аплицира допирот дури и при trip-от по паралелните светови.

И техничкиот жаргон беше проширен со термини како „firmњare” и „виртуелна машина” поради пронајдената концепциска неадекватност на едноставната поделба на soft/hard и програм/машина.

Но така се пропушта круцијално важниот аспект од функционирањето на компјутерите: симулацијата на виртуелна машина е токму нејзината имплементација.