Во Анемиц цинема, Дишан ја следи вообичаената синтакса, но, видлива причина за неговиот избор на зборовите повеќе е во врска со алитерацијата и претопувањето на тоновите во звучна целина, отколку со вистинско и јасно значење на зборовите.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Се искачивме на насипот и јас, без никаква видлива причина јурнав да трчам код мостот; зад мене Земанек викаше да застанам, да го почекам; јас не застанував, јурев кон тунелот, влетав во него, трчав и пеев: „Учи ме мајко, карај ме, како да земам Луција“; трчав кон светлината, но експресот веќе беше поминат и не можев да сфатам дека веќе нема ништо пред мене, освен светлина; и во моментот кога излегов на светлина, кога градите ми се полнеа со воздух (каква страшна болка во градите!), видов дека Земанек допрва влегува во тунелот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)