од нивната топлина се слеваат бистри вжарени капки пот- додека мракот не ги встудени во бели восочни солзи- и кога ќе го исклучам телевизорот- ќе бидам во салата-ќе стојам во темното-
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
На бистрите вжарени капки пот што ѝ се слеваа низ телото.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)