ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Дали тоа беше и став на вашите родители, прифаќањето на постоечката состојба? Залудено прифаќање!

Што беа вашите родители? Мојата мајка беше модистка и крпеше чипки.

Вклучувањето на членови од околината, на индивидуи кои историски учествувале во формирањето и во дистрибуцијата на доминантната нарација од животот на индивидуата може да биде од голема помош.

На пример, останатите членови од семејството можат значително и автентично да учествуваат во овие алтернативни нивоа на акција: • Што мислите, како им успеа на вашите родители да делуваат заедно соочувајќи се со оваа криза? • Можете ли да посведочите за нешто што Хари неодамна го правел, а што може да објасни како му успеа да го преземе овој чекор? • Што направи Сара за да го постигне овој успех?

Фармерот погледна во устата на коњот. – Заб за заб, – рече тој. – Би се заколнал дека тоа е мојот коњ. да не ги познавам вашите родители.

Збогум, мои млади пријатели. – Збогум.

Ене, оној што доаѓа наваму. Ме праша: - Што гледаш, Кире?

- Јас отидов, дедо. Пандо тргна накај бурјанот.

Затоа што некои од вашите родители се пожалија, а партијата е великодушна и ќе ве врати пак во државите...

Не чекаше одговор. Рече: - Ќе ве вратиме, магариња, пак во Романија. Да јадете таму мамалига!

4Дали вие сакавте да се запишете на Ecole normale, или тоа беше желба на вашите родители? 4Моите родители не знаеа за каква установа станува збор.

Парискиот интернат за мене беше мошне болно искуство, мошне тешко го поднесував.

Вие во текстот изразувате жалење што не сте примиле од вашите родители никаква религиозна наобразба што посебно ми недостига, велите вие, секогаш кога ќе се соочам со ново искушение.

Оваа вера ми беше пренесена уште во раното детство, а потоа во тој дух го минав адолесцентниот период и мојата младост.

Твојата последна книга, која трага по Елен Лејбовиц една таинствена жена што сосема ненајдено, според својот сопствен избор и по своја свесна одлука, накратко влегла во Твојот живот, но и излегла од него на сосема идентичен начин не може да се толкува поинаку освен како низа фрагменти од љубовниот дискурс.

И потоа, со текот на времето, овие предмети, кои веројатно ги имате сѐ уште, се чини дека станале ризницата во која запреле душите на вашите родители, така што ви се случува во нив да ги барате.

Живеејќи семејно и општествено токму вака како што денес вообичаено се живее и модернизирајќи ги, соодветно, нашите семејни и пријателски релации така што сѐ побегло се познаваме, сѐ помалку си кажуваме, сѐ пократко се гледаме и сѐ поретко си зборуваме (но си пишуваме СМС-пораки!), ние сосема ја загубивме драгоцената можност да комуницираме и со тишината.

Токму така тоа го чувствува и читателот: постапките на вашите родители какви што вие ги опишувате, се видливо инспирирани од реалноста на тогашниот социјален поредок.

А јас сум во искушение да помислам дека ако вашите родители не ви дале верско образование, тие ви дале, особено вашиот татко, нешто далеку позначајно: едно восритание, просто речено, без да биде потребно да се одреди со една придавка.

Јас претпоставувам дека вие сте сакале да кажете дека верувањето на вашите родители не се изразувало во дејства (actes) во ритуализирано милосрдие како што тоа го прават верниците од сите религии: кажувањето на молитвите, одењето в црква, синагога или џамија, крстењето, коленичење, простернации, палење свеќа пред фрески, икони итн.

Значи, се работи само за еден збор, но тој може да вознемири доколку ја наруши хармонијата на овој монумент што сте го извишиле во чест на меморијата на вашите родители.

Меѓутоа, сега, откако успеав да ја совладам, но не без мака оваа одбивност, јас би сакала да ви кажам дека секогаш евоцирањето на вашите родители ме исполнува со чудесност и восхит.

Господине, Во долгото писмо што ми го напишавте во месец јуни, вие ги спомнувате вашите родители, вашите браќа, вашите деца, вашите внуци.

Ви ја испраќам фотокопираната страница со неколкуте редови на кои веднаш помислив откако прочитав за тоа како тишината ги обединувала вашите родители: Еден маж и една жена во поодминати години седат еден крај друг во тишина, квечерум пред нивната куќа: и кај едниот и кај другиот, секој збор кој излегува од нив, секој чин што го создава нивниот збор е покриен со тишина; тие, обајцата самите станале фрагмент на тишината.

Во романот Атеистички музеј вие пишувате за тишината на вашите родители која ги одржуваше обединети во текот на многу години.

И кога тој се искажуваше, неговата душа зрачеше од дното на својот син поглед, таа се појавуваше во секој негов збор до самата тишина, таа ги оживуваше неговите мисли.

Воспитувајќи ве имено според таквиот модел, вашите родители вам ви го пренесоа најсуштественото: дека единствениот приоритет во секој еден живот не се ниту материјалните вредности (колку и да се тие важни), ниту формалните успеси и таканаречената слава (колку и да е таа заводлива), дури ниту култот на здравјето на кој толку често се повикуваме...

Вие пишувате дека вашите родители се разбирале со малку зборови.

Така, можеби, ужасот кој ве обзема пред Атеистичкиот музеј го имал помалку за причина фактот што оваа доктрина го негира, како што означува и самиот наслов, постоењето на Бога (после с, дури и меѓу верниците кој би можел вистински да каже што значи постоењето на Бога), отколку волјата да се негира постоењето на душата.

Почитувана госпоѓо Лејбовиц, Честопати го читам вашето писмо што ми го упативте на 10 мај 2000 г. и размислувам за неговата содржина, особено за фрагментот за тишината, која до крајот ги држеше обединети моите родители во нивниот полвековен заеднички живот, во најголем дел минат во егзил и во израснувањето на нивните шест деца.

Преку овој ѕид се слуша што се договараат вашите родители да зготват за ручек. Тенки се овие ѕидови.

Ние, вашите родители, вашите жени и синови, ја сфаќаме како народна чест помошта до вас, борците на ДАГ и, изразувајќи ги нашите скромни чувства кон вас...”

Вие, верувам, не сте размислувале за ова што јас ви го кажувам, не сте размислувале и за тоа кога трошите пари дека тие пари најчесто со напорна работа се заработени од вашите родители.

Со повеќе пари што не сте ги заработиле вие, а и не сте ги заслужиле, се навикнувате лесно да трошите, непотребно да трошите, а тоа е лошо и за вас и за вашите родители, а и за средината во која живеете.

Како што родителот се труди да ги задоволи, колку што е можно, вашите желби, потребно е и вие да вложите напори да ги задоволите желбите на вашите родители што се однесуваат на вас.