божји (прид.) - промисла (имн.)

Блажен да е градот којшто го прими тертиот извршител на Божјата промисла.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)
Божја промисла – продолжи старецот. – Во таа празнина, што е без форма, постојат ситни делови на земјата, ѕвездени прашинки, со своите елементи, метали и неметали.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Длабоко воздивна и со божја промисла запали голема свеќа за живите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во ушите му одѕвонуваше мистичното дижериду, кое ја загатнуваше мислата дека на таа точка на која се наоѓа, сигурно постои Божја промисла за постанокот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Беше ли и тој усамен, или само божјата промисла го учеше?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)