блед (прид.) - светлост (имн.)

Замира на запад бледата светлост: тоа сонцето пропаѓа во длабок сон пред студената приквечерина. Но до темнината е долго.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Еднаш, веќе беше доцна ноќ, далеку на небото виде бледа светлост, далечна светлост.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
На бледата светлост гостите им се сторија на децата џинови.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бледата светлост запали две искри под неговите натуштени веѓи.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)