бесмртен (прид.) - вода (имн.)

„Ма, сигурно... Кај постоело бесмртна вода... Тоа само во приказните го има...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Имаше ноќи кога Висар често ја сонуваше бесмртната вода; сонуваше, како слегува во езерото да ја бара: поземаше воздух колку што можеше, скокаше од чамецот и се спушташе кон дното, но воздухот бргу му се трошеше и тој повторно се враќаше назад; Трајан му го пушташе веслото, му подаваше рака да се фати за чамецот, да се одмори, и потоа, земајќи повторно воздух, се спушташе сè подлабоко и подлабоко; не можејќи да слезе до дното, се разбудуваше сиот облеан во пот; погледнуваше кон прозорецот, кон месечината што блескаше, а во главата му одѕвонуваа зборовите на братучед му Трајан: каква бесмртна вода...! Глупости се тоа...!
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Гледаше Висар и кон планинскиот процеп каде што завршуваше езерото и каде, како што му расправаше баба му, во старо време имало бесмртна вода.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тој со голема брзина нацрпи едно шише (едни вељат че врза шишето на грлото од гол'б, кому опашката се скина од планините, а други вељат че опашката од коњот му се скина) и по гласовите од кобилите и ждребината, кои 'ржеха нахожвеше п'тот и така се врати на бел ден.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
ЦАР АЛЕКСАНДАР Цар Александар сакаше да ходит да земит бесмртна вода.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Сестра му (која се викала Роксанда) метеештем не догледа и скрши шишето.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
„Какво шише?“ „Со бесмртна вода... Раскажуваше баба ми дека имало на дното останато такво шише...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)