Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Како и платната, и филмовите се одликуваат со отсуство на позадина, т.е. со непостоење на сценографија во некои случаи (честопати само белиот ѕид од тули во Фектори).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Пречките и грешките во филмската текстура директно се надоврзуваат на оваа естетика, а силните контрасти, без сиви тонови, на раните Ворхолови филмови им даваат дводимензионалност карактеристична за неговите платна.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тој лик, тоа нешто што во делот од секундата ми се појави на белиот ѕид, тоа не беше цртеж на хартија, тоа беше сенка во воздухот, тродимензионална слика од магла и чад.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Исус, Нерон! Погледна околу себе и виде бели ѕидови, бел кревет, бела покривка и бело небо зад решетките.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тоа беше една повисока степен во естетиката на живеењето на маказарчани - не просто бели ѕидови на одаите, туку шарени, некаде со ситни цветчиња, другаде со крупни медалјони, на трето место со фигури кои беа почисти во линиите, налик на геометриски.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Стоиме ко ластовици залепени на бел ѕид и само црцориме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Го потпре столот на белиот ѕид и зафрлувајќи ја малата глава ме изгледа како првпат да ме сретнал.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

По белите ѕидови немаше апостоли и ангели, туку со крфии заковани кадра на некои чичковци со строги погледи од зад големи окалки, а на местото од милата Богородица, една женичка во годините на мајка ѝ застаната на средината од ѕидот и со голема тетратка во рацете од каде ги вадеше имињата на децата.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Ех! Кога се бања Зоки Поки мора да се бања и високиот бел ѕид околу кадата. И подот.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Заспа цврсто. бела куќа на бел облак, носена од бели птици; бел чад од бел оџак, бела гитара без жици; бела музика од бел ѕид, бел славеј надвор од вид; тик-так нон-стоп часовник ѕиден, отчукува време на живот иден; лево-десно шета едно бело клатно, со бела боја црта на празно бело платно: бели гради на бела жена, легната на бела постела; сето тоа на бело знаме веено од бел призрак, качен на бел рид над кој се спуштил бел облак.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Сестрата тој ден ми го откорна фластерот од чело, ми го тргна стариот завој натежнат од крв и во носот ми стави некакви си тампони, ми го покри со нов, чист завој и ме опреми за да можам да се шетам низ дворчето со нова перница на лицето.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Всушност, не ми го откорна перницата носот, туку белиот ѕид - додека сонував дека на еден црвен стол безгрижно возам по празни улици.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Таа и натаму беше загледана во белиот ѕид, и рамномерно дишеше.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Реков: „Што ако тоа е автоанестезија – се умртвила себеси за да се спаси од овие крикови?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Некој фрлил ѓубре. Некој шарал по белиот ѕид. Некој вика. Некој пцуе. Некој лаже.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Босите нозе и правта се родени негде далеку но соништата ќе слезат и од белиот ѕид.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Зедов парче јаглен и повлеков неколку линии по белиот ѕид.