бел (прид.) - престилка (имн.)

Тетката со бела престилка се насмевна, и даде една кифличка и и врати пет динари.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Слугинката, со бела престилка и бело капче на главата, го служеше ручекот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А тука, уште во подготовката, секоја етапа е преполна со впиени слики: месарот што во бела престилка го мерка рибичот кај кичмата, па вели – „земете го подобро, газда Павле, бутот, преседен е само ноќ“; потоа, месењето леб „на помеко“, со топчиња тесто што дебелички и масни се распоредуваат по обелената површина на масата, за повторно да се спојат во сладострасна, леплива прегратка; додека тестото стасува, месото, во коцки, се брашни со црн пипер, црвен пипер, сол; Потоа боцкањето – топејќи ги прстите, дедо во тестото, сјајно од свинска маст, издлабува кратерчиња за да го смести месото; потоа, на тепсија, во рерната, пастрамајлијата се крчка, бабри, воздивнува.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Беа поседнати на потпрени штици - небаре клупи и чекаа една работничка со бела престилка да им раздели топло јадење и леб, донесено со комбето.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)