бел (прид.) - камен (имн.)

Стотина метра потаму од јужниот ѕид на Имотот, на падините на Зедница, точно по средината на Градишки Пат има еден неголем бел камен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тажни се заодите на Бел Камен. Болка и тага навева погледот кога се постелува на костурската шир и отаде на Вичо и Сињачка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Следат пароли фиксирани со одбрано бело камење: Слава на великот Сталин, по повод 100-годишнината од раѓањето.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Одите и фаќајте недолжници, зацимолел Симон Наконтик. - Јас овде ќе си ја чекам смртта, и слушал - пак дивиот петел си го разорувал грлото со крици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Господи, ги извртувал очите. - Никој мене не ќе ми донесе крст од бел камен. Никогаш, знам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Утрото свежо, калдрмата измиена, црната прав што тука се таложи од оџакот на фабриката за конзерви ја нема ни покрај големите и долги бели камења што ја делат калдрмата од другиот простор, а сонцето веќе убаво отскокнато во сината срча на небото го ослабнал топлиот здив и тие убаво се чувствуваат додека ја совладуваат Ѓуро Ѓоновиќ.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Кога ја виде џинот замавнал со сета сила и војниците ги претворил во големи бели камења.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
1 Слегнуваш од планината Во секој бел камен студен извор.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Кога ќе нѐ напуштат плодовите ќе тргнам во потрага по мојот бел камен.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Реко од маглине, од ‘рбетот планински, Реко; ножу студен во грлото на пладнето, на белиот камен качена како на бел трон небото ти го врзува дното од корен до корен.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Од туѓите соништа градам чудни гробници секој бел камен зглавје е на мртов сон.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ветровите што со тебе ноќевале излетаа ко црвени пеперуги Патува сега таа румена шума таа добра сенка на твојата смиреност таа ведра чадовина О ружо на пладнето дали тоа во нас се населува нова вртоглавица Во белиот камен покрај патот израснува еден румен знак Твојот цут во каменот се враќа Дали е тоа предзнак и за нас што дојдовме многу од далеку во тихиот предел на спомените.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
4. Исчезнуваш А твоите сенки в пена Останувам сам на белиот камен на летото.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Го измисливме небото за да постои и нешто недостижно а за смртта не измисливме ништо поудобно од белиот камен.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)