„Така. Го завршивме полесниот дел. Сега останува уште потешкиот, да си најдеме зет”, ќе речеше мајка ми, додека ние продолжувавме да се шегуваме, а Рашела се правеше дека тоа веќе не го слуша, излегувајќи од одајата по некоја од безбројните работи, иако во лицето сосем се заруменуваше.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)