Стрејт-сентименталноста – особено кога нејзината емоционална моќ со која приклештува изгледа како пресметливо наменета да мобилизира и да наметне универзален консензус, да наложи задолжително морално чувство – само плаче за иронична реакција, а машката геј-култура веднаш ѝ ја дава така што таквата сентименталност ја третира како естетски неуспех што заслужува потсмев, опирајќи ѝ се на тој начин на моралната и на емоционалната уцена.
Така слично, сцените со садистичка свирепост и малтретирање во готскиот психолошки трилер од Роберт Олдрич Што се случи со Бејби Џејн? – сцените чии ѕверства и ужаси ја шокираа американската публика кога филмот за првпат се прикажа во 1962 година изнудуваат громка смеа од машката геј-публика, која ужива во мелодраматичните конфронтации меѓу Бети Дејвис и Џоан Крафорд, старите холивудски сопернички, кои глумат две некогаш раскошни, а сега пропаднати ѕвезди загнати во избезумена битка за надмоќ: гротескни, претерани слики на чудовишна, абјектна женственост.
Апокалиптичната драма од Тони Кушнер Ангели во Америка нуди поскорешен пример за оваа машка геј-културна склоност да се прекршуваат генеричките очекувања што се примерени за комедијата и за трагедијата, и тоа така што пак за комична цел ќе се земе деградираната женственост.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Многу повеќе сум инволвиран во Југословенскиот конфликт отколку што тоа е случај генерално, со американската публика.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)