ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Чувството за себеси како геј-маж досега барем делумно ми еволуирало преку тоа искуство.

Ако можам, би сакал да ги испочитувам дострелите на геј-мажите кои, од Стоунвол наваму, пишувале, на англиски, романи, раскази и драми за машкиот геј-живот и чии дела толку ми значеле.

Особено мислам на Нил Бартлет, Алан Холингхурст, Марк Мерлис, Џејми О’Нил, Кристос Циолкас, Џон Вир, Дејл Пек, Мелвин Диксон, Џо Кинан и Адам Марс-Џонс; како и Роберт Феро, Тони Кушнер, Алберт Инаурато, Роберт Глик, Денис Купер, Џон Речи, Џејмс Пурди, Семјуел Дилејни, Итан Морден, Есекс Хемфил, Алан Гурганус, Стивен Мекколи, Дејвид Фајнберг, Џејмс Роберт Бејкер, Гери Индијана, Рандал Кенан, Дејвид Ливит и многумина други.

За разлика од тоа, тешко ми одеше од рака да ги доживеам и да уживам во дивите и во кампските перспективи кои ми ги подаваше поткултурната практика на машката хомосексуалност, па ми остана воздржаниот или амбивалентниот однос кон нив.

Ако за потребите на оваа студија посакав да ѝ завртам грб на самата машка геј-култура и, наместо неа, да ги истражувам природата и функционирањето на машката геј-поткултура, тоа е затоа што вторава е мистериозна на начини на кои првата не е.

Сигурно, таа поделена приврзаност може да го оживее или да го подгрее споменот од детството за мајката замислена и како невидено попустлива и како неприкосновено строга, трогната од близината со сина си, а пак морално или естетски згрозена од неговата настраност.

Ова може да ја одразува интернализацијата на геј-синот на мајчината хетеронормативна моралност и на нејзиното љубовно суспендирање на таа моралност во негова корист, нејзиниот двоен став на отфрлање и прифаќање.

Но, може да го изразува и неговиот несигурен и амбивалентен однос кон семејната форма и кон самата хетеронормативна култура: неговиот истовремен презир кон хетеросексуалното семејство, кон неговите вредности, кон неговиот симболизам и неговата емоционална клаустрофобија, од една страна, и, од друга страна, неговата натамошна опфатеност во угледниот и достоинствен облик на живот кој семејството го претставува и во стегите на љубовта кои тоа ги воспоставува.

Притоа, можеби се губи од богатството на форми, но секако се здобива со квалитет: се воспоставува форма на сатирички роман и на сатиричка кратка проза, заедно со онаа, што англо-американската критичка и теоретска мисла ја нарекува шорт стори, а што не е баш прикладно име за тој облик на творештво.

(- Да, креативна постапка во потрага по спорните признаци, - велеше Помошничката, - на секогаш амбивалентниот однос на „стварноста“ и реалноста.