Немаше текст и претставуваше само една монструозно голема фигура на евразиски војник, три или четири метри висок, кој маршираше со безизразно монголско лице и со огромни чизми, со автоматска пушка вперена напред од висината на колкот.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Претседателот пукаше. Пукаше тој од својата автоматска пушка, со чија што цевка пред малку беше го здробил стаклото.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Подобро се сеќаваше на ненормалните неспокојни околности од тоа време: на повремените тревоги поради воздушните напади и на криењето во ходниците на подземната железница, на купиштата урнатини на сите страни, на неразбирливите прогласи излепени по уличните агли, на бандите млади луѓе сите во кошули со иста боја, на огромните редици пред фурните, на повремените престрелки со автоматски пушки во далечината - над сѐ, на фактот дека никогаш немаше доволно храна.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Претседателот имаше широки рамена и Змејко гледаше како виси со цевката надолу неговата прекрасна автоматска пушка.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)