спроти (предл.) - него (зам.)

Значи да е добра и млада и од семејство и...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сакав само да речам дека јас Silvia la casamantera la mui celebra de Dorcol i todo lo Bilugrado9, сум само орудие во Неговите раце, па ако е Неговата волја, и за син ти ќе се најде девојка спроти него”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој се присети дека уште три нешта не стигнал да направи: - да си ги бакне внучињата, - да ги полее розите во дворот, и - да му дотури масленце на кандилцето кое трепкаше спроти него.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
— Добре дојде во куќава, — го поздрави Адем, седнувајќи на другиот миндерлак спроти него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој секогаш го гледаше соговорникот право в очи. Спроти него беше другарот Чапаев.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Таа го турна не со рацете ами со очите да седне, па седна и самата спроти него, прекрстувајќи ги долгите нозе и исполнувајќи го седиштето на столот, како и без него да била со ниет тоа да го направи.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во одежда на страдалник Гледа Арсенија Лилјак прелетува над него во мракот И низ прозорецот на костурницата Удира во полиците со черепи Врз ки е врежано Герасим Ефтимија Павле Копајќи со прсти по земјата Меѓу летото и правта земска Греда Арсенија И ластовичка во залезот како прелета над реката и застана на крстот спроти него.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Тоа е миг кога не постои веќе ни минато – ни идно; тоа е единствен миг кога човекот постои сосема сам: тој и – мракот спроти него.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Седна на гредата спроти него.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Петко, Андон и јас се наредивме спроти него демнејќи го под очи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Разбеснето со шпорите тој шибна, коња врана со Кузмана да стапи в бој. Спроти него се исправи.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
И самиот зазема место спроти него.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Потем седнува спроти него, но веднаш потстанува) Чај, господине?
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Мишко несигурно, како сомнабулист, чекори кон Саздо и бавно седнува спроти него, заинтересиран очигледно.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Додека така размислуваше дали ќе мора да ги гледа и лицата на оние што ќе мора да ги убива, мајка му, седната спроти него, со нозете подвиткани под себе, со оној ист народен напев некаде во заднината на зборовите што ги кажуваше, му објасни што значи вистинска љубов.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ја немаше ни нејзината постојана потреба да ги гушка сите, оти седеше спроти него и ниту еднаш не го допре.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Мојот братучед во квечерините ја симнуваше планината на своите плеќи и лежејќи на сламарникот со лицето нагоре врз кој само што не паднале налепените весници од таванот и оти во мислите бегаше до долното предградие каде што фодулка ја доеше малечката со козјо млеко и оти со очите сакаше да го продупчи таванот и бетонот и да стигне дури до лешочките шуми кај својата марија и оти и којзнае дали знаеше дека седам на штицата спроти него со нозе во меката коса што ја отсекле ножиците на нанчо од главите на бегалците тој напати мласнуваше скрцкуваше со забите како да дроби нешто и не слушајќи дека го прашувам дали нешто знае за оние од брегот на реката ама затоа пак ме слуша нанчо кој се врти околу една жолта тиква од која одлупува портокалови шлупки и вели ах оние мајмуни оној стар прч везден што молчи оној со долгиот врат кој како да му е врзан за половината и она детуле со 60 okno.mk бела коса што везден му седи на рамењата да вели нанчо ги знам како не ќе сум ги знаел сите ги знаат оти везден се прпелкаат во песокот и долу во косата паѓа уште една портокалова шлупка и продолжува нанчо живеат откаршија на она коматче бетонска плоча што стигнува до ќошот и се имаат заградено со црна книга скинати вреќи и ламарина и молкна а продолжи само неговото штрак штрак штрак и жолтата глава веќе не беше жолта туку којзнае каква со голем трап по средината на вратот и трапот се качуваше до врвот на главата и додека помислив дека таа глава ќе почне да вреска оти е така страшно нагрдена нанчо помина со малечка метла преку неа по вратот и рамењата и од столот стана една голема снага ги исклешти забите во мене и во братучедот кој веќе пушташе писки низ носот сполајти му рече на нанчо спуштајќи му книжна пара во раката па одвај успеа да се протурка низ малечката врата и додека вратата беше отворена во слабата светлина на денот што си заминуваше привидов нешто како голем сандак обесен под најгорната плоча и една дебела ортома што се спушташе дури до земја ете таму живеат вели нанчо и дебелана ортома што ја гледаш ама не дорече оти братучедот се беше степал со некого во сонот па мавтајќи со рацете скокна од сламарникот рече бре да така вие со мене и после не сакаше да каже кој му се пикнал во дремката истрча од одајчето на нанчо истрча во крајот на денот а по него и јас и се вративме зад насипот да ја преспиеме ноќта врз најгорната плоча под самиот опул на ѕвездите
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Овие, Арнаутиве, уште во средата дојдоа во Прилеп, со себе доведоа еден пеливан, некојси Исо, на кого цели три дена, акајќи по прилепските аништа, му бараа јунак спроти него, то ест некој кој ќе се согласи да му излезе на Иса на мегдан во борење.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Така направија на Хаџи Ташку и дружината, а овие, пак, веднаш им зајамчија дека ќе им најдат таков.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Софроние му се поклони дури додолу до земјата, а кога се исправи, виде дека султанот со рака го повикува кај себе и му покажува место кај да седне - на килимот веднаш спроти него.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Влезе уште еден, со гола до кожа избричена глава, со биковски испупчени очи. Седна спроти него и отвори некаков блок.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Влегува државен човек, се закикотити Дарко кога Александар седна на шанкерската столица спроти него.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Седна спроти него и отвори некаков блок.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Во една тивка квечерина, кога сонцето заоѓаше зад Тврдината и набргу во реката патуваше светлината на првите ѕвезди, Климент Камилски, по првата испиена чашка ракија, на чардакот на нашата куќа крај реката, загледан во далечината преку отворениот прозорец му прошепоти на спроти него седнатиот Татко: Во троа живот што ми преостанува на Балканот, најголемиот дел од моите заработени пари ги потрошив за моите книги.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се поздрави со ќерка си, ја повика и таа да седне спроти него.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Станувај“, рече О'Брајан. „Дојди ваму.“ Винстон застана спроти него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мајка му седеше спроти него и исто така се смееше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
— Имаше право Митре, бидејќи овие војници што беа спроти него не беа некои други ами неговите селани — мариовци, што ги дотераа Бугарите да се толчат еден спроти друг, како тие со брата си Петрета.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Војникот седна спроти него и му подаде една еполета.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- А што конкретно треба да се има предвид?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Знаев речиси сè, бев упатен во сите поединости, па сепак, не знам зошто, откако ја скрив срџбата зад широката насмевка, и понатаму седев спроти него и потпрашував.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
(Така Б. С. го нарече Денко Самоников, пријателот кој седеше спроти него, инаку познатиот лирски глас на помладата група поети.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Уште се гледаше едно горчливо езеро и спроти него Квечерина полека како се симнува од ридот и топли фатени за раце како се водат надолу.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Додека во неговата ординација бев седнат спроти него одеднаш доктор Настев ја извади минијатурната шупелка од фијоката, ја разгледа внимателно како да ги бара нејзините загубени звуци а потоа на чуден начин си поигруваше со прстите по нејзините дупчиња.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А потчинетиот службеник, Вртанов, и понатаму си играше зафатеност со некоја непозната индивидуа седната спроти него, најбезсрамно свртена со грб кон мене.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Оф, проклето брашно, - воздивна гласно и се помести, зашто во тој миг спроти него полека доаѓаше ноќниот чувар.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Чорбаџи-Дико знаеше сѐ за Бошка и затоа, кога овој седна спроти него, не го дочека ни да почне да се поплакува, туку си сркна од кафето што тој час му го донесоа момците и офолито, со потсмев во гласот, му рече: - Зарем на еден Лумана најде да му одмаздуваш, бре главо будалска.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Однадвор салата му изгледаше сосема обично, но кога излезе на сцената непријатно се изненади: наместо најавената жири комисија спроти него стоеја неколку водачи на африканско племе што не можеше точно да го препознае.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Ѓорѓија молкум седнуваше да јаде на правоаголната маса, покриена со омразениот чаршаф кој старицата го обожаваше, чуван со години; таа седнуваше спроти него, го галеше чаршафот со едната рака, како да го чисти од невидливи трошки, го набљудуваше син ѝ и му забележуваше: - Зошто не јадеш од црниот леб?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Цупкаше од една нога на друга, облечена во црвени тренерки.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
3. Шаторот му го распослаа крај Иса, под стар даб, кајшто се насетуваа далечни пештерски ветрови и од каде убаво се гледаше живите со денови како ги собираа мртвите и ги закопуваа на гробиштата спроти него.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
- А ти што ќе речеш ? - му се обрати Боливиецот на оној што седи спроти него.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Учителот ни рече да го истуриме во аголот спроти него, на горни крај, кај огништето.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Бидејќи дедо ми Крстин секогаш седеше од десната страна на огништето пред постелата на која спиеја со баба ми, дедо Геро Војвода седна на другата страна, спроти него.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Но сега Германија беше спроти него и тие двајца, тој и Германија, го држат диференцијалот кренат; треа да го пренесат некаде, но Германија, дали затоа што не може да ја издржи тежината или затоа што така сака,со намера е да го пушти, да го остави Еда сам со таа тежина, иако тој го држи само на едниот крај.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)