Момчето не знае дека кралството не живее според приказната на Андерсен, туку според дедо Карло Марло, а во тие приказни секакви извици за голотијата на кралот се сметаат... како да се рече... за терор.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
И можеби дури ќе се најде некој Андерсен, кој ќе ја напише приказната за него.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Но, според приказната, се завршува обично.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
А според приказната, жената добила жлездена чума и поради тоа никој не смеел да дознае за нејзината смрт, бидејќи цел Париз би се испразнил.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Сомнението што се роди во мене во врска со однесувањето на човекон од приказната кого го повикувал гласот на жена му ме поттикна да напоменам дека несреќникот веројатно заскитал во оној напореден свет воден од прилично сериозен привид?
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
А и за сфаќањата на Роман Гигов Грофот не постоеле некои такви или слични законитости, или барем не ги спомна, па сепак според приказната што ја раскажа како да посакуваше да ми наговести дека и тој наслутува постоење на некои такви можности но притоа не беше спремен отворено да ги соопшти.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)