со (предл.) - неколку (прил.)

Зашто Чанга може да избега со неколку кози и со некој прч, некаде да се скријат, па во друго време козите да се размножат и повторно да се вратат во градот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга го имаше на ум татковото кажување дека сите империи на Балканот, од римската, преку византиската и отоманската, се одржале со векови на власт само со неколку основни итрини, вешто возобновувани: „Првин раздели, па владеј!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
РУСЕ и Ѓурѓево ги дели Дунав а се сврзани со голем мост, долг пет километри, со неколку патеки за пешаци и возила и со железничка линија.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На плеќите носеше нарамена раница од телешка кожа, во рацете дебел боров бастун — тукашно производство, дури и недокастрен, со неколку чатали.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Зборувајте сега за востанието како да го правиме и кога, а не дали да го правиме".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во текот на петдневната дискусија се изредија говорници „за" и „против" општо востание, дури најпосле Даме со неколку збора не ја прекина расправијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Крај таратурот, му беше ставила и чашка со неколку голтки мастика, побелена од водата.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Гринавеј, згора, го населува островот со неколку американски Индијанци, моделирани според илустрациите на цртачот и истражувачот John White од 16. век.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Душемето одамна веќе беше скапано и повеќето распаднато и со неколку пармаци останати од оградата на чардачето што сега беа виснати држејќи се само на по една шајка.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Посакав да го повредам. Посакав со неколку зборови да му нанесам исто онолку болка колку што тој ми нанесуваше тие месеци.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Му реков: „Ист си како твојот татко. Не оној кој те одгледал, туку оној крадецот, кој штом слушнал дека те зачнал, побегнал од онаа во чија утроба го фрлил своето семе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Чувствуваше како полека се смирува и како во градите му се шири некоја топлина.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Со неколку движења на рамената ги симна ранецот од грбот, пушката и редениците.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Еби го со колот в грклан, И за побратимот Пеце, Убиваше, сега умира и моча под себе, Убавина, ова е убавина, Му го фатив јазикот, помогнете ми да му го извлечам од уста, - но дел од оние што не можеле да се допрат до глекавиот куп месо и крвиште јуреле кон белецот и го заплиснале со секири и го боделе со колови, и тој белец, со богата грива но веќе со неколку црвени риги преку кожата, 'рзнувал и се пропнувал пред безмилоста сѐ додека не ги оставил уздите на жилавата гранка, да ѝ се извлече крвав на одмаздата и да ги остави луѓето со запенети муцки, и тие со една и само своја реченица: Имавме секири, ножеви, колови, сега имаме пушка и јатаган и уште двајца мртовци, Коњот не требеше, животинка е, И коњите не им се поарни, носам јас на грбов стари удари на копита, А мене денес копито ме поткачи по коленово, Можело и погоре, имаш пет деца, Молкни, секирава моја уште е жедна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И штотуку месечината се поткренала зад ред јасики и штотуку сув ветар удрил во високиот и тесен прозорец на неговата куќа-кула, еден од помошниците на мулазимот со неколку стрелци и бекрии го повикал прегладнетиот непокорник да се предаде: на оној што се кае, алахот и султанот му простуваат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се уривале еден со друг, никогаш позли, со груби гласишта слеани во една невозможна, збревтава и скоро бесмислена реченица: За душа на Јане Крстин, в око, рамно в око со тој нож.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И во своите педесет и три години се надевал дека ќе има деца.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
3 Во валугите про'ртувало непознато семе. Но гладотијата сонувала амбари.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Незаборавниот ден осамнал со неколку богомолски подвиткани кокичиња во присојот на источните манастирски ѕидови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Додека стоеше крај дирата, загледан во прекрасниот ден за лов, во чијашто мека виделина дрвјата беа огромни, воздушести и бели, и во кој владееше една прекрасна тишина под млечнобелото зрачење на небото, Змејко, и не мислејќи на тоа, си ги исцрни со неколку јагленчиња од кибритот своите подочници, а после, кога очите можеа слободно да гледаат по таа светната белина наоколу, тој мирно ја допушти својата цигара, - една од ретките цигари, што ги палеше само при некој свој празник, - а потем го настега магацинот од својата долга француска пушка со фишеци, ги престегна опинците и замина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Почувствува како ѝ се суши грлото и устата, па со неколку полни голтки се поврати и го разбистри видот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Легната на кревет со неколку доктори и сестри околу себе во една приватна болница одгледав краткометражен филм со мене и моите црева во главна улога, како кратка реклама за колагенска крема и чај од нане на голем плазма телевизор... додека не ме фати анестезијата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Осаменост ли, лукавоста ли на овега, или пак тоа го сторил за инает на браќата и братучедите од кои никогаш не престана да се чувствува предаден - управувањето со Имотот му го препуштил нему, на Сима Симиќ, српски пропагандист, а сам со неколку книшки што го донесол со себе Симиќ, се здал да ги „просветува“ потковичаните.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Останала сама - самотница, море, жална жалосница, разлелекала до што глас ја држело, го закопала тука, преткуќи крај патот, го обградила гробот со неколку колја.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Откако се збогува со својата сопатничка, Марија сакаше да ја врати прекривката, но жената ѝ рече да си ја покрие главата додека поминува низ дворот и да ѝ ја врати на влезот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Патничките, чиишто лица одвај се гледаа под бледата светлина на една светилка во дворот, останаа неподвижни сѐ додека жената со војнички изглед не им дозволи да се слезат со неколку едноставни наредби, како да им се обраќа на деца од градинка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И додека на масичево пред мене истинува чајот (треската во крвта не ќе ја совладам со неколку топли голтки), седам во неудобен хотелски кревет и пишувам на коленици.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Со неколку куршуми во себе, пред сосема да се прости од метежот на тоа споулавено човечко судрување, Питу Гули го видел над себе коњот со вулканска ноздри. Се насмевнал, белината на неговите заби била покриена со крв.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тука е од старо време; поминал живот со неколку генерации, бил сведок на сѐ што се случувало во семејството: регистрирал многу раѓања и многу умирања.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Проклет да бидам, имало господ, во тоа темничиште и по тие скапани скали да се помине само со неколку полесни случаи - чело, нос, око, шината нога, о, тоа морало некој добар ангел тука по цела ноќ да бдеел.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во собата, под прозорецот со неколку матни дамки од месечината, некој јачеше од задоволство, додека шишкањето на ќебето и чаршавите го избезумуваше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тоа беше повеќе посакувана, принудена, отколку реална историја, во која јас бев еден од малите протагонисти.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но за да се раскаже таа сторија требаше да се вратам неколку години наназад, во летото на 1978 година кога за првпат се сретнав со соборецот на Јасер Арафат, големиот палестински поет Махмуд Дарвиш, заедно со неколку палестински поети, во Струга, на бреговите на Охридското Езеро, кое го сметав и за своја конечна татковина...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас се враќав од вода, а беше веќе стемнето, ништо не се гледаше, одев со неколку другарки.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Плоштадот беше набиен со неколку илјади луѓе, вклучувајќи и една маса од околу илјада ученици во униформи на Шпионите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Откако слушна: “Сепак, денот се познава по утрото”, Ема одмавна, по навика со левата рака, а со десната ја крена чашката со ликер и ги облеа усните со неколку капки кои се развлекоа по тенката линија кармин што ги спојуваше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Дворот од неколку квадратни метра, со разгрането стебло на кајсија во средината, крај кого наместо маса беше легната макара од кабел со неколку јасикови трупци наоколу прилагодени за седење, Ханка го делеше со осумдесетгодишниот пензионер од „Металски” Боро Симески кој по смртта на својата сопруга го продал станот во Тавталиџе, им ги поделил парите на двата сина, и се сместил во приземната барака со една соба и кујна, веднаш до нејзината.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во двете соби, од кои едната продолжуваше во ниша изделена со ламперија, беа сместени неколку ниски тапацирани столчиња и една табуретка, меѓу нив дрвена масичка, креденец со три реда рафтови, шкаф за облека, трпезариска маса со неколку високи столици, како и два железни кревета кои некогаш ги користеле чуварите од фабриката „Металски завод“.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
2. Работно време а) Со носењето на ЗРО (1993) полното работното време од претходните 42 се скрати на вкупно 40 работни часа седмично (чл. 30, ЗРО/93); а дојде до намалување на минимум 30 часа, наместо поранешните 32, кај работното време на работниците кои работат на особено тешки, напорни и штетни по здравјето работи (чл. 32, ЗРО/93); б) ЗРО (1993) воведе промени и кај постоечката листа на т.н. особено тешки работи: од една страна, од оваа листа беше изоставена работата во атмосфера загадена со отровни гасови и отровен прав; а, од друга страна, оваа листа беше дополнета со неколку нови „тешки работи“, пред сѐ од областа на културата – како, на пример: балетски 16.  Како, на пример, во: глава IV.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Се враќа со неколку црномурни дечиња во очите. И најубавото од нив И го фрла на својата празнотија. За да 'ржи посилно.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
И навистина во анчето на сина му Трајко седи дедот Петко, си го чури лулето и шеретува со неколку старци. Зашто ќе зборуваат Мариовци, ако не за жени?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Горе, на изгорените ѕидишта од неговата куќа, со неколку мајстори, беше качен чичко Евто.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Уште тогаш М.Ѓурев, беше помислил дека вистината не е како судбината на човекот, неа не можеш да ја покриеш со неколку лопати земја.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не е во состојба, кутриот, ни да ги допре а камоли да ги сфати задскриените намери и невидливо бојадисаните постапки на насмевнатата секретарка која без да ползи туку само со неколку одмерени скокови се најде на она место од каде сега има целосен увид во сите позначајни случувања во установава.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Таа мисла можеби го преобразува просторот и преку апории ја расветлува потврдата (не позитивна) која им предстои на секоја критика и на секој негативитет.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во истиот пожар, во истиот потрес трепери генеалогијата растурена низ сите структури и сите подлоги за коишто зборував: Западот и историјата на филозофијата, она што ја врзува со неколку непомирливи (што и да речете) монотеистички струи, од една страна, со природните јазици и националните чувства, со идејата за демократија и со онаа технолошко-политичката, од друга страна, со бескрајното напредување на идеите на меѓународното право, најпосле, чиишто граници се укажуваат појасно од било кога - и тоа не само поради тоа што оние кои го претставуваат и го подржуваат тоа напредување секогаш ги застапуваат интересите на одредени хегемонии и затоа единствено можат непримерено во бескрај да му се доближуваат, туку и затоа што тоа се темели (а тоа и го ограничува) врз сознанијата на европскиот филозофски модернитет (нација, држава, демократија, односи меѓу парламентарните демократии на разни држави итн.) - да не го споменувам она што одвнатре ги поврзува науката, технологијата и војската со тие сомнителни содржини.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Овојпат второто преплавување на шолјата врз теписонот беше проследено со неколку безгласни, панични восклици.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Секоја недела го добивам весникот Телерама (магазин со телевизиска и радиопрограма, проследен со неколку интересни статии).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Пред да ѝ го напишам мојот одговор ѝ испратив неколку осврти од париската критика, со потцртани пасажи, според мене најзначајни, со неколку мои коментари.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во земја со неколку провинции населени со хетерогено население овој принцип не може да се реализира потполно".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Така тие сметале дека „Словенија (вклучувајќи ја предвоена Словенија плус Приморско и делови од Истра), Хрватска (вклучувајќи ја Славонија, Хрватска, Далмација и делови од Истра) и Србија можат привремено да бидат ограничени на принципот на апсолутно мнозинство.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Лединка со неколку овци на неа кои се потплашија од мавтањето на стапот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Што беше толку силно што не можеше да го совлада со неколку факултети и со шест светски јазици.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се поврзал со неколку Турци и Албанци-кираџии од Гостиварско, коишто по негова порачка пренесувале со стотици пушки и муниција за потребите на Организацијата.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Нормално, се поставувало прашањето пред солунските конзули: Ерменците само се заканиле дека ќе ја дигнат Банката во воздух (истата таа банка што требало групата на Мерџанов да ја минира), значи, не испукале ниту една бомба а тоа го платиле со неколку десетици илјади жртви.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)