со (предл.) - сив (прид.)

Имено, таму кај што се вливаше Алинска Река во Бучинско Блато, нешто подолу од утоката, кај врбите на Свето Враче, во најдлабокото, веруваа дека се сокрива некаков ѕвер, за кој кажуваа дека има мали куси и дебели нозе, кој е мрк, то ест по целото тело обраснат со сива мов, жителите на Потковицата и жителите на сите околни села го викаа Кобникот или само Бучалото.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се јавуваше само пред да започне војна и само додека траеше војната, па според неговото бучење, то ест јачење, луѓето претскажуваа колку долго ќе трае војната и колку крвава ќе биде.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но соочени со сивата реалност ова е невозможно. Тука е контрастот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Живот каков што сакаме, но само ако доволно долго спиеме и го имаме целото слободно време за сонување.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Пред тоа сѐ беше како и што треба да биде во еден обичен зимски ден со сиво небо, полна мешина обесена над густите дабови, бессилни да го стресат од себе жолтиот покрив на восочните лисја.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Заедно излегоа надвор. Ги пречека благо, јужовно време, со сиво, мирно небо и спокојна бела тишина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
По тоа влезе, зашара со батеријата наоколу и во еден момент кога светлината го закачи малку, Мече за миг му го виде лицето: под убава светла коса, сега извиткана во кадри, го гледаше по малку горделиво лице, посипан со сиви дамки.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Пак ќе се вратам во кривиот ќорсокак и пак ќе се судирам со Баждера, со агентот и со сивите жители.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Пред да пробие од пукнатата черупка со крвца и бела глекавост, пред едното око да се покрие со сив и лилав мраз, подивениот се извиткал со крик.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со сила на божја казна врз тилот на чудото паднал тежок каменен чекан.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Цела спротивност се еден на друг: Борис е како крап во лицето: широки вилици покриени со сиви влакна: тоа времето на доцното детство отишло в неврат.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Широкиот асфалтиран пат, дело на нашите од градежното претпритјатие „Гранит“ се протега долж тесната клисура на чии падини како печурки се начичкани бетонски бункери со сиви капаци, остаток од недамнешно време.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Со сивата паларија со црн ширит што започна да ја носи уште за време студиите во Цариград кај блиските по мајчина линија уште во дваесеттите години на веков, а од која не се одвојуваше до крајот на животот, со црната службеничка чанта преполна со книги, стари отомански списи, остануваше некако настрана од овие луѓе, забрзани во животот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Овчарот, загрнат со сива гуна, истрча на патот и им свика на кучињата: - Ошт, бре! Верата ваша кучешка!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)