со (предл.) - празен (прид.)

Кога мајка ми кажуваше за татко ми како одел да ги паси овците и козите со празно торбуле мене дури и сега ми се плаче.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Константин З , кој го презира и Скопје и Битола, и сите градови на новите предели, за оваа касаба, лесна за техничка обработка, има поеднакво и неподелено мислење, па го гледа командантот со празен поглед, технички заблагодарувајќи му се на предварителната покана што брзо ја запрета и ја отфрли меѓу неважните податоци во свеста. 
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но ловот и за него, како и за сите, беше зар и тој не еднаш се врати со празни раце...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Раскрвавен, издрпан и прашлив стоеше Цепенко, со празни раце, без тагарецот, на самиот праг од вратата и тешко дишеше...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А кујните и ановите не пуштаа ни до портите да им се доближиш со празно ќесе.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Бојан се обиде да дофати едно, но тоа, иако мало, вешто се шмугна меѓу овците, така што момчето остана со празни раце и неисполнета желба.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Зјапаше со празен и вкочанет поглед што не гледа ништо, зашто неговиот поглед беше свртен кон самиот себе.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Внучката радосно дотрчува и по неколку минути, држејќи се за раце, излегуваат од зградата на хотелот, и се упатуваат, под истрошеното сонце, кон колибата, полуурнатата куќарка со празни прозорци и врати на другиот крај на плажата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ѕирка во мене одгоре, како да лежам во некој сандак, или во џиновски куфер, или на колор фотографијата на средната станица на шарениот журнал, добредојден да се скуси здодевното патување со празен воз.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сега зее со празната голема влезна врата и со испокршените стакла на прозорците.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Папируси полни со празни зборови, зборови што можеби се плод само на неговиот ум, а не на Божјата вистина која се населила во него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Зборови што се случиле заради студот што цел ден го сеќаваше, заради болките во зглобовите, заради лутината кон Петар, заради љубовта кон Лидија, заради каењето за Стефан, заради стравот од непостоењето...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- А јас можам да подарам опинци. Не сум со празно ќесе. - Опинци имам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Но кој ти кажа, кој? - Жените, рекол попот и се присетил: - Ќе ми исткаат кошула и ќе ми исплетат чорапи од овча волна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лежејќи замавнав со нога. Отскокна и го бутна триножецот со празен чанак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ајде, стисни ги ушите да не чуеш, проклетнику.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Условот за тоа беше тој да достои на тоа место, па и со празна пушка сеедно. Достоја.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А, Рада, го „забележа“ сплаварот со качулката како со празниот сплав се враќа губејќи се во маглата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа заповедуваше и молеше со празна темна јама. Не тоа не беше исто.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Кај ќе праша со празна уста, вели Маса Ќулумоска, неговите испаднати заби се децата. Вашите умрени деца, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И дали допреле сѐ што имало во ситото, вели, да не ве пресретнал некој со празни шејови, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
– „Дури тогаш повторно се сетив на Роза; што да правам, како да ја спасам, како да ја оттргнам од тој коњушар, кога сум десет милји оддалечен од неа, со нескротливи коњи пред мојата кола?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Слаб, без треска, ни ладен, ни топол, со празни очи, без кошула, се поткрева младичот од под јорганот, ме гушка, ми шепнува на уво: „Докторе, пушти ме да умрам“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во хотелот Monsieur le Prince не беа многу изненадени од фантомското идење и заминување со празно и полно куферче на гостинот од собата број 17.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Излезе наврапито од својата хотелска соба и со празното куферче слезе да појадува.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не ги забележуваше и пиеше гледајќи некаде крај нив со празна замрзнатост во очите.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Таков беше адетот, а и мајка Ленче никогаш на слава кај деверот не одеше со празни раце.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Мајката Роса од синоќа е во подрумите со момите и гуските, ама од кај исток, додека од оваа страна, на кај дворот, односно од кај влезот, има уште две празни места со ѕид раздвоени,само со празни дупки за врати и празни дупки за пенџериња.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Потоа ѝ прати кутија локум, та дури ја дотера до сребрен синџир со гровчиња и најпосле „саватлија“ прстен, со празно место за презимето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Под мрак седеше во празна крчма, со празни луѓе, со празни разговори- матни и неврзани, пролокани до 'рбетот од пламенот на отровот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Таа стапнува сепак, со празни раце.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Мелодрама Не, доволни се двајца нема место за повеќе и кога би можеле да го измениме и кога праведно би го поделиле Имотов, секому на три, на два, на еден не би било исто ни делот, ни целоста ја имаме сите ние со празни раце ништо немаме штом пасијата стане посесија геометриска прогресија - хаос.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И додека си ги бришевме солзите и престанавме да липаме, штом го поминавме тунелот, слушнаме пробивен и писклив женски глас: - Доаѓаат!!!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кој крив, без нога, со една, па и со две патерици стегнати под мишки, потпрени еден врз друг, со преврски на главите, на рамената, со празни пачовици и ракави...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Дедо Мраз ги остави елените со празни санки и влезе во прекрасната куќа на пламенокосиот.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Му велеа дека нему и на сите околу него и подалеку, животот ќе му биде замеден, а тој замелушен сал слушаше и замласкуваше со празна уста.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А Мече како да не станало ништо, трчаше веќе со празна тенекија кон бригадниот логор. ***
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Прават некои љубовни движења, се пуштаат и одново се фаќаат, се удираат со празните мевови.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, не може со празни раце да се објасни.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но не ги држи место и оние, сакатите, па почнуваат и тие да тупкаат мавтајќи со празните ракави и ногавици.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не му беше толку до рибата, колку што се плашеше од бабата која секој ден го дочекуваше со зборовите: „Пак ли се враќаш со празна торба, старо аро?“
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)